Accepteer jij je lichaam zoals het is?
Met mijn handdoekje losjes tegen me aan loop ik van het bankje naar de sauna. Het lichaam dat weerkaatst wordt in het glas is het mijne, maar tegelijkertijd zó niet het mijne. Die rechtopstaande houding, niet langer preuts en verlegen, die herken ik eigenlijk niet zo. Dat ik hier zo loop, ongegeneerd, zegt zoveel over mijn zelfbeeld. Oké, ongegeneerd is misschien een groot woord aangezien de kleedkamer volledig leeg is, maar vroeger was zelfs de kans dat er iemand binnen zou kúnnen voldoende om angstvallig een enorme handdoek voor elk beetje bloot te houden. Nee, laat ik het anders zeggen: vroeger dacht ik er nog niet aan om naakt te zijn in een kleedkamer.
❝Ja, kijk me eens zelfverzekerd zijn. Kijk me eens mijn lichaam accepteren.
Of, is dat wel zo?
Terwijl ik fier rechtop, niet langer (heel) angstig dat anderen me zullen zien, naar mezelf kijk, onder de douche sta of me omkleed bij de kluisjes, stel ik mezelf de vraag: accepteer ik mijn lichaam? Ben ik trots op hoe ik eruit zie? Is dit het nou – acceptatie?
Ik bekijk de lijnen. Nieuwe lijnen. Ik ben fit. Ik ben krachtig. Woorden die ik steeds tegen mezelf zeg en waarin ik langzaam ga geloven. Maar wat als er geen lijnen zouden zijn? Zou ik op dezelfde manier rondlopen wanneer ik tien kilo zwaarder zou zijn en mijn billen zouden hangen? Of wanneer er een rolletje over mijn broek zou puilen en mijn sleutelbeen zich niet langer zou aftekenen? Is het acceptatie of… is het enkel omdat ik zie hoe mijn lichaam steeds strakker en in shape komt?
Is het niet makkelijk om te zeggen dat je tevreden moet zijn met je lichaam, dat ík tevreden ben met mijn lichaam, wanneer mijn lichaam ook precies is zoals ik het graag heb? Als ik heel eerlijk ben, betwijfel ik het of ik net zo tevreden zou kunnen zijn met een tien-kilo-zwaarder lichaam. Ik kan het dan gooien op “maar dit lichaam is wel het bewijs dat ik fit ben en gezond leef,” maar volgens mij zijn er voldoende sportieve en fitte mensen die geen strak lichaam hebben (of nastreven). Moet mijn lichaam nu werkelijk het bewijs zijn van mijn kunnen, of mag mijn kunnen het bewijs zijn van mijn kunnen?
Dan komt daarbij nog de vraag of het hebben van abs (en daarmee toch wel een wat lager vetpercentage) nou daadwerkelijk zo gezond is. Ben ik hypocriet omdat ik praat over fit en gezond zijn maar tegelijkertijd ook best die blokjes eens zou willen zien?
Vragen waar ik geen antwoord op weet. Discussies die zich in mijn hoofd afspelen. Is dit acceptatie van mijn lichaam of alleen van mijn lichaam zoals het nu is? Ik weet het niet. Ik weet niet of ik ook tevreden zou zijn met mezelf wanneer ik “out of shape” zou zijn.
Ik hoop het.
Wat denk jij? Zou jij no matter what tevreden kunnen zijn met hoe je eruit ziet?
WIST JE AL DAT FREUD AND FRIES OOK EEN FACEBOOKPAGINA HEEFT? JE KUNT ME OOK OP INSTAGRAM VOLGEN VOOR EEN KIJKJE ACHTER DE SCHERMEN!
Social
Follow me on: