Emoties uiten: goed of slecht?
❝Gevoelig zijn en emoties toelaten maakt ons zwak en kwetsbaar.
“Monique, je weet dat ik niet wil kwetsen maar ik denk dat onze gevoeligheid er juist voor heeft gezorgd dat we zoveel dingen hebben meegemaakt. Dat als we niet zoveel nadachten en niet zo bewust waren van alles, we een gewoon leven hadden kunnen leiden. Eigenlijk is het gewoon een zwakte.”
Gevoelig zijn betekent zwak zijn. Betekent emoties toelaten en je laten leiden en sturen door emoties. Betekent dat je licht geraakt bent en dus niet om kunt gaan met dingen die om je heen gebeuren. Betekent dat je niet gewoon simple-minded bent maar over alles moet denken en denken en denken. Piekeren. Gevoelig zijn betekent problemen. Want zijn het ook niet de hooggevoelige mensen die tegen het leven aanlopen?
Tegenover me aan de bartafel zit een meisje met een sterke overredingskracht. Ze zal later uitblinken in haar baan, daarvan ben ik overtuigd. Dit meisje, deze goede vriendin, zou me als ze zou willen in alles kunnen ompraten.
Maar niet dit.
Ik weet dat ik het nooit van haar zal winnen. Mijn werk is niet te overtuigen met argumenten maar door het stellen van vragen. Alleen tegen zo’n sterke overtuiging ben ik gewoon niet opgewassen. Dus ik staar haar aan, brok in mijn keel en tranen in mijn ogen, en voel me zo goed als verdoofd. Mijn lichaam is volledig in weerstand maar ik krijg geen woord over mijn lippen.
Ik ben het er niet mee eens. Gevoelig zijn is geen zwakte. Emoties ervaren en er in mee gaan is niet fout. Je er uit alle macht tegen verzetten daarentegen…
❝Ergens op een eiland staan een paal en een palm naast elkaar. Bij elke lichte bries wiegt de palm heen en weer, eigenlijk is er nooit echt een moment dat ‘ie stilstaat aangezien het behoorlijk winderig is op het eiland. De paal kijkt daar eigenlijk maar op neer, want hij staat stevig in de grond; niets kan hem van zijn stuk brengen.
Maar op een dag steekt er echt een hevige storm op. Het waait en het regent en de lucht is vol donkere wolken. De palm beweegt van links naar rechts en heen en terug. Maar zodra de wind weer gaat liggen, komt de palm weer langzaam terug op het punt van evenwicht. En de paal?
De paal hield zich strak in de grond, overtuigd dat hij niet zou bewegen. Maar de wind was te sterk en te hevig en tja… toen was de paal gebroken.
Grote jongens huilen niet. Huilen is voor watjes. Je tranen inslikken, je gevoelens wegstoppen. Wanneer er vroeger iets in mijn klas gebeurde, drukte ik het weg en was het “je mag pas huilen wanneer je thuis bent, Monique.” Emoties moesten worden ingedamd want anders toonde je dat je zwak en kwetsbaar was ” en dan hadden ze je.”
Deels is dat waarheid (want zo genadeloos kunnen kinderen zijn soms), maar deels is het ook iets wat we onszelf aanpraten. Je emoties tonen, ze er laten zijn, is dat werkelijk iets om op neer te kijken?
Wie ben jij liever: de palm of de paal?
VIND JE HET LEUK OM DEZE STUKJES TE LEZEN? LAAT HET ME WETEN OP FACEBOOK OF INSTAGRAM EN VOLG ME DAAR OM OP DE HOOGTE TE BLIJVEN!
Related posts:
2 reacties op “Emoties uiten: goed of slecht?”
Geef een reactie
Maar wacht, er is meer
Even voorstellen
Psychologie, sporten, koken en bakken, dat zijn mijn grote passies. Dat is ook wat je hier zult terugvinden op Freud and Fries en waar ik steeds iets leuks over probeer te schrijven. Ik hoop jou te kunnen inspireren, niet alleen om ook de keuken in te duiken, maar ook om het beste uit jezelf te halen. Heb je een vraag, stel die dan hier. En nog meer over mij? Dat lees je hier.
Ik heb eventjes gewacht om te reageren omdat het even moest bezinken maar nu doe ik het alsnog. Je vraag liet me niet echt los.
Emoties tonen is natuurlijk niet alleen huilen. Boos worden, knuffelen, jaloezie tonen, oprecht lachen, … dat zijn ook getoonde emoties. We vinden het tonen van emoties vooral een teken van zwakte als we onze kwetsbaarheid tonen. Vind ik dat we dat allemaal beter wel zouden doen? Aan de ene kant, ja. Het is zoveel constructiever om eerlijk te zeggen dat iemand je gekwetst heeft dan om er boos of chagrijnig op te reageren. In het ideale geval reageert de andere er dan ook goed op. Maar… Als de andere zich dan ook niet kwetsbaar opstelt (en zegt dat hij/zij niet had willen kwetsen en het hem/haar spijt) maar je uitlacht/beschimpt/zegt dat je niet zo flauw moet doen/… Dan word je nòg maar eens gekwetst, juist om het tonen van je kwetsbaarheid.
Dat bedoel ik maar, het werkt alleen als beide partijen zich kwetsbaar kunt opstellen. Maar er zijn zoveel mensen die dat niet kunnen. In tegenstelling tot hoe het lijkt, kost het veel moed om je open te stellen naar je medemens.
Ik? Ik ben heel lang een paal geweest. Nu kan ik eindelijk zeggen dat ik mijn emoties wel uit, maar als het me allemaal wat veel wordt, verstar ik. Dan heb ik wat tijd nodig om het intern te verwerken vooraleer ik het kan uiten. Ik moet gewoon zorgen dat ik niet blijf steken in het “intern verwerken”.
Knuf!
Dank je voor je mooie reactie, Lies! Ik denk dat je zeker gelijk hebt: ja, je openstellen en de ander die daar dan “niet goed” op reageert maakt het moeilijker. True. Van de andere kant vraag ik me ook af of je dan niet nog steeds winst hebt. Je weet nooit of een ander je pijn gaat doen of niet. Jezelf afschermen tegen mogelijk gekwetst worden: is dat dan de oplossing of creëert het een nieuw probleem? Dat mensen je pijn gaan doen in het leven is denk ik wel een gegeven; hoe jij ermee omgaat is een tweede. Ik kan me ook zo voorstellen dat wanneer je meer in touch bent met je emoties, je ook dat (bij gebrek aan betere bewoording) een plekje kunt geven. Dat je kunt ervaren “dit doet me pijn, dit doet me verdriet en dat MAG.” Want wat er nu (zoals ik het dan maar even invul) zou gebeuren is dat je probeert je open te stellen, gekwetst wordt en vervolgens een muur opgooit.
En tegelijk: soms heb je anderen nodig die zich openstellen om hetzelfde te kunnen doen. Die ander die dan gemeen reageert, is misschien ook die paal die nog moet leren hoe het anders kan zijn.
Ik ben ook nog geen palm, om het zo te zeggen, en ik was vooral ook die paal. Het is stapje bij beetje en in een vertrouwde omgeving dat je kunt leren om je wat meer bloot te geven. Overigens, als ik wat terugga in de tijd, denk ik ook dat ik niet die palm was bij het uiten van mijn emoties in de tijd dat mensen me daarmee kwetsten door er niet echt “adequaat” op te reageren maar eerder de paal die het zo lang mogelijk wilde stilhouden en uiteindelijk brak.
Niet echt een goede uitspraak om mee te eindigen, haha, maar het schoot me nog te binnen. In ieder geval, Lies, dank je voor je reactie, heel fijn!