Had ik nou een refeed of een eetbui?
Er was nog een andere reden dat ik vanmorgen geen havermoutfoto plaatste. Ik had kunnen doen alsof het niet zo is, alsof het allemaal part of the plan was, maar dit zijn nou juist de dingen die je vrijwel nooit leest en dáárom alleen al meer reden om wél te noemen.
Alleen moet ik nu net die persoon zijn?
Apparentely, yes.
Vandaag had ik refeed. Maar de vraag in de titel van dit artikel maakt dat we dat in twijfel kunnen trekken. Had ik een refeed? Of was het gewoon een beschaafde eetbui die ik enigszins in de hand wilde werken? En wat is nu werkelijk het verschil?
De reden dat ik vanmorgen geen havermoutfoto plaatste, is dat er vanmorgen géén havermout(foto) was. Mijn dag begon met drie eiwitrepen. Vanuit mijn bed. Jup. #sorrynotsorry (of wel sorry? It depends, maar daarvoor: keep on reading).
Ik heb nooit eetbuien in bed. Ik heb eetbuien aan de keukentafel en soms bij het aanrecht. In mijn bed eet ik niet. Maar vanmorgen wel. Raar eigenlijk, want vaak heb je eetbuien toch op dezelfde, vertrouwde plek. Omdat het best wel stiekem kan zijn en het vaak een soort van comfort dingetje is. Wat je doet omdat je je rot voelt (de emotie-eter) of omdat je het associeert met ontspanning (me). Hoewel, niet altijd natuurlijk. Ik heb ze ook wel eens gehad aan tafel bij mijn ouders, nadat alle gasten waren vertrokken, waarbij ik losging op de overgebleven stokbroodjes met tonijn- en eiersalade. Zonder dat iemand het zag. Alleen dat die broodschaal leeg was op het moment dat mama weer binnenkwam.
Ik koos ook. Ik besloot vanmorgen toen ik wakker werd dat ik eens een eiwitreep wilde. Mocht best. Maar dat heb ik mezelf al wel eens vaker gezegd, voordat een eetbui een eetbui werd. In de eerste instantie was het gewoon eet, nog geen bui. Vervolgens werd het bui en besefte ik niet meer wat ik eet at. Er was een bewustzijn. Welke repen ik wilde nemen en hoeveel. Ik nam de repen waar ik zin in had, je weet wel: die met stukjes chocolade en een goede bite. Victory Bars en Questies (duh?): beiden goedgekeurd.
Ik kon stoppen. Niet omdat schaamte de boventoon ging voeren. Nee, ik nam er drie en stopte want mijn refeeds bestaan uit 500-750 kilocalorieën, dus het was voldoende. That never happened bij een eetbui.
Hello refeed dag!
Maar feit blijft dat ik op het moment zelf besloot dat die dag mijn refeed-dag zou zijn. En eigenlijk wilde ik dat voor zondag houden, al had ik nog geen harde beslissing gemaakt. Truth be told, vorige week was hetzelfde “probleem.” Toen was het wat méér een probleem (niet dat er een probleem van gemaakt werd overigens), omdat ik eigenlijk met een vriendinnetje op zondag pizza zou eten en nu op zaterdag al aan mijn pizza zat want ‘s middags had ik ook toegegeven aan mijn sudden urges.
Vraag is nu dus eigenlijk of het oké is om refeeds op zo’n manier in te zetten. Want wat is een refeed nu eigenlijk (“ja, verdorie Monique, ik dacht je nooit met de uitleg zou komen. Ik lees al die hele tekst maar snap er dus geen snars van”).
❝Let me tell you, little britches.
Wat is een refeed?
Een refeed (letterlijk vertaald: hervoeding) is het “bij”voeden van je lichaam door (vaak meerdere) grote maaltijden te eten. Dus bijvoorbeeld op één dag in de week eet je meer dan op je andere dagen. Dit doe je wanneer je bezig bent met afvallen (of in bodybuilding-termen: cutten) omdat je dan vaak wat lager zit in koolhydraten en je af en toe toch even je lichaam weer moet opladen (want koolhydraten = energie en minder koolhydraten = minder energie). Je geeft je lichaam als het ware weer een boost om door te kunnen gaan.
Refeeds zorgen er bovendien voor dat je kunt blijven cutten. Dat je geen slap vaatdoekje wordt en je hormoonhuishouding op peil blijft. Je hebt vast wel eens gehoord dat je tijdens het afvallen kunt stagneren. Er is gewenning opgetreden en dat heeft weer te maken met leptine. Leptine is een hormoon dat ons hongergevoel monitort. Ik herinner me dat tijdens mijn studie werd verteld dat er in de jaren ‘5o (dit vertelt Wiki me; jaartallen onthouden is niet zo mijn ding, zeg maar) onderzoek gedaan was bij muizen waaruit bleek dat wanneer de leptinereceptor werd uitgeschakeld die diertjes geen verzadiging meer ervoeren en dus oneindig konden dooreten. Wat het logisch(er) maakt dat je bij een flink caloriedeficit op een gegeven moment dikke cravings krijgt, right?
Cheat or treat?
Sommigen noemen het een cheatmeal, maar eerlijk gezegd vind ik dat een vreselijke benaming omdat het een schuldgevoel impliceert, wat ik vooral wil voorkomen (en me te veel doet denken aan een eetbui). Om er vervolgens een treatmeal van te maken, vind ik dan weer een te positieve twist geven aan de cheat. Omdat je weet dat je het een andere benaming hebt gegeven (snapt iemand waar ik heen wil?).
Het woord refeed houdt het gewoon lekker neutraal en precies dat wat het is: je lichaam hervoeden omdat het normaal in een tekort zit. Daarnaast is een refeed ook vooral bedoeld om je glycogeenvoorraden aan te vullen, die door een lage hoeveelheid koolhydraten en flink spieruitputtende trainingen.
En als je even doordenkt besef je ook wel dat mijn refeed misschien niet zo’n “goede” refeed was aangezien eiwitrepen niet bepaald koolhydraatrijk zijn. Dus voor mij (maar ook over het algemeen) wordt een refeed ook als een derde strategie ingezet: het psychologische aspect, ofwel even uit het gebruikelijke patroon stappen van laag-calorisch en low carb eten.
Refeed of eetbui?
Geen eenduidig antwoord. Het was geen eetbui want het was niet ongecontroleerd, het was niet (objectief) te veel en er hing geen eetbui-sfeer omheen. Ik heb ervan genoten (ja, zelfs vanuit mijn bed) en me er niet schuldig over gevoeld (alleen dat deze vraag bleef hangen dus). Tegelijkertijd is het ook geen echte refeed omdat het niet koolhydraatrijk was en niet zo bewust werd ingezet (want eigenlijk een dag later gepland). Of het daadwerkelijk mijn leptinegehalte en glycogeenvoorraden heeft aangepakt, weet ik niet, maar ik psychologisch helpt het wel wat.
Dus wat nu rest is deze vraag: Zwier, wat denk/vind jij?
WANNA STAY UP TO DATE? VOLG DAN IN IEDER GEVAL FREUD AND FRIES OP FACEBOOK OF (maar liever EN) INSTAGRAM!
Waw, cheat vs treat. Leuk verschil in de wereld van alle HashtagCheat.
Toch een kleine kanttekening: ik probeer zo weinig mogelijk mezelf te belonen met eten, de zogenoemde #omdatikhetverdien.
Ik studeerde zelf pedagogische wetenschappen (UGent) en de psychologie van de mens heeft mij altijd geboeid (nog getwijfeld tss studie psychologie en pedagogie).
Ik denk dan ook vaak na over hoe ik mijn kind later wil opvoeden en dit is iets wat ik wil vermijden: belonen met eten. Een mc Do’tje omdat hij/zij flink was, naar de pizzahut om hij/zij een goed rapport had, een ijsje omdat…
Belonen kan, maar voor mij niet met voeding, ik wil mijn kind niet dezelfde fucked up relatie meegeven die ik heb met eten. Ik wil niet dat eten het centrale element in diens geluk wordt, omdat dit meer kwaad dan goed kan doen. Maar ik wil wel dat mijn kind zal genieten van eten zoals ik doe 🙂
#nadenkenovertoekomstiszofijn #mijnpsychologie
ik volg je al een tijdje op instagram, vnl voor recepten, maar was eigenlijk nog nooit zo ver gekomen om op je blog rond te snuisteren. Bij deze, fijn dat ik dit ontdekt heb! (ik ben je beginnen volgen via EssieHealtylife en een post over proteinFluff, tot op heden nog niet gemaakt. #faalangst dat het niet zou lukken haha 😉 )
grtz
Ha Céline! Nou ten eerste: heel tof dat je hier dan toch terecht bent gekomen! En erg leuk dat je zo’n uitgebreide reactie achterlaat, dat kan ik nou echt waarderen!
Ik ben het overigens absoluut met je eens. Belonen met eten (en dus ook een soort van extrinsieke motivatie geven) is eigenlijk helemaal niet wat we zouden moeten doen, maar wat overigens echt voortdurend gebeurt in deze maatschappij (snoepje als je gevallen bent zodat je ophoudt met huilen, taart als iemand geslaagd is, bonbons als bedankje, etc.). Ik weet overigens niet hoe ik het precies omschrijf in deze post maar het absoluut niet mijn bedoeling eten neer te zetten als een beloningsstrategie.
Hoe het voor mij zit: refeed is echt een oplaadmoment. Niet zozeer beloning (buiten dat het natuurlijk belonend zou kunnen werken wanneer je na wat lager te zitten in koolhydraten en calorieën een dag of maaltijd hoger te zitten), maar vooral dus aanvullen van behoeftes omdat je normaal lager zit. Dat ik wel uitkijk naar de refeeds en dan iets “extra lekkers” haal, of in ieder geval iets wat ik normaal niet snel zou eten (en wellicht ook wat meer onder “ongezond” valt), zit hem meer in een hele geschiedenis waarin ik mezelf deze dingen niet toestond en nu dus een soort fijn gevoel dat ik dat nu zonder enig schuldgevoel wel kan eten. Zo kijk ik er tegenaan, dus niet zozeer voedsel als beloning, wel als, wat je zelf ook zegt, een genietmomentje.
Mooi hoe je dan zo erover nadenkt wat je je kinderen later zou willen meegeven en bijbrengen. Ik herken dat wel, tijdens mijn colleges en dan stukken over ontwikkeling en hechting ga je ook allerlei dingen in je hoofd halen (“ik ga het zo en zo doen”), maar uiteindelijk bestaat er natuurlijk alsnog de kans dat je het anders doet – want gewenning en zo deden je ouders het – of nouja… is er écht een goede manier?
Oh, wat betreft de fluff… gewoon doen! Micellar Casein, melk en diepvriesaardbeien, gegarandeerd succes!
Thanks voor je berichtje in ieder geval!
fijn om te lezen dat je het apprecieert dat mijn post zo lang was, ik moest me eigenlijk nog inhouden om niet meer te schrijven 😉
Ik had gewoon opgemerkt dat het verschil tussen cheat en treat wel interessant was, omdat er bij treat idd geen schuldgevoel geïmpliceerd wordt. En dan bedacht ik in mezelf dat treat dan ook weer niet goed was, vandaar in mijn vorige reactie deze kanttekening. Geen impliciete kritiek op je blog ofzo hé 😉
en idd, in je hoofd lijkt de opvoeding van je kinderen een sprookje, maar de werkelijkheid ligt daar meestal ver van. Maar dat is ook het mooie eraan: heb je een idee, dan kan je via zelfreflectie eens afstand nemen om het even te checken aan hoe je beeld er op is. Daaraan pas je dan je huidig gedrag aan, of botst je op tegenstellingen. Zo blijf je bezig en blijf je niet gewoon doen, maar leer je het bewust te ervaren hé. Net zoals met eten zullen er ook momenten zijn waarop je humeurig/ bitchy/ etc loopt en dan lijken je idealen ook ver weg van het werkelijk gedrag die je aan het vervullen bent. Zolang we ons bewust blijven van het gehele proces rond denken en doen, lijkt het me dat we onszelf blijven uitdagen om reflectief te zijn 🙂 of zoals je zelf zegt: het beste uit onszelf halen <3
Nog een Fijne Zondag gewenst Monique!