Travel ♡ Chiang Mai: Ziplining en dansen met de Fransen
Al een week lang liep ik met (maar let wel: niet IN) dezelfde kleren rond. In het begin wanneer je in Thailand aankomt, wil je het liefst elk uur van shirt wisselen maar na een tijdje raak je eraan gewend dat je altijd wat plakkerig rondloopt. Dat shirt dat ik drie dagen geleden droeg en ik al in de zak met “dit moet gewassen worden” had gestopt? Nou, die was vandaag droog en rook nog semi-oké. Kon ik best aan.
Maar op een gegeven moment begint het allemaal toch wat te stinken en weet je ergens dat het gewoon beter is een wasje te draaien. Nu kan je dat mooi zelf doen, maar daar wilde ik eigenlijk gewoon mijn tijd aan kwijt zijn. Na ontdekt te hebben dat alle wasserettes echter nog gesloten waren om zeven uur, dropte ik mijn spullen bij de receptie van het hostel waar beloofd werd dat ze het zouden wegbrengen voor me, zodat ik vervolgens op tijd klaar stond voor mijn trip van vandaag.
Ik moest wat langer wachten dan de bedoeling was geweest, maar even later zat ik in het busje naar Eagle Track Zipline in Mae Rim. Ik zou de middelste route nemen, de Silver Line, want twee drops leken me wat te heftig voor mijn bange, bange hart. Met ons groepje – ik, een getrouwd Chinees stel (leuk honeymoon uitje) en onze twee begeleiders – trokken we de jungle in waar allerlei platforms en touwen rondom en tussen bomen waren geplaatst voor ons vermaak. Er werd wat uitleg gegeven, een van onze begeleiders probeerde grapjes te maken in het Nederlands (“alles goed, alles goed?”) en opeens stond ik vastgeklikt aan een touw. “Now go.” Wat?! Go? Ik wist niet eens zeker wat ik nou moest doen en waarvoor was nou precies die bamboehaak en wat als ik neerstortte en zat ik wel écht goed vast?
Ik liet me zakken in de beugels rondom mijn benen, hield me stevig vast aan het touw en… vloog zo over struiken en boompjes naar de andere zijde waar ik werd opgevangen door de semi-Nederlandssprekende Thai. I did it. En dan nu nog zo’n vijftien keer vaker. Adrenaline ruist door je lichaam, maar op een gegeven moment word je wat rustiger, durf je ook eens met je handen zwaaiend door de lucht te gaan (maar niet te lang) en een kreet te slaken. Alleen dan die drop naar beneden, waarbij je het ene moment op een platform staat en het volgende moment twee seconden oneindig lang lijkt te vallen en je je afvraagt of je dit gevoel eigenlijk wel kunt handelen tot je dan opeens op een kussen belandt en er wordt gevraagd “alles goed?”
Te vroeg voor lunch, want de zipline-tocht was eigenlijk best kort, kwamen we terug bij de beginplek om te wachten op de anderen en mochten we aan tafel schuiven voor een soort (smakeloos) buffet. Na een klein beetje gegeten te hebben en toe te kijken hoe de rest van onze groep door de inmiddels stromende regen terugkwamen, stapten we weer in ons busje om terug te gaan naar Chiang Mai. Onderweg wisselde ik nog nummers uit met Karin uit Vietnam die ik nog geen kwartier “kende” maar me al had uitgenodigd om volgend jaar naar Vietnam te komen.
Terug in Chiang Mai bezocht ik een bezoekje aan Green Bamboo voor een voet- en Thaise massage, waardoor ik vervolgens te laat was voor de les Muay Thai die ik had willen nemen. Terug in het hostel raakte ik aan de praat met Adam, de hosteleigenaar, en hij nodigde me uit voor pizza. Nu ben ik niet echt van Westers voedsel eten in een Aziatisch land – doe mij maar zoveel mogelijk authentiek – maar voor deze keer wilde ik wel een uitzondering maken. De eigenaar zou ook Italiaans zijn en honestly, I don’t say no to Italian food. Gelukkig ook maar want de pizza Margherita en spaghetti alla Carbonaro die we samen deelden (yay voor eten delen!) waren voortreffelijk!
‘s Avonds ontmoette ik twee Franse jongens, van wie ik een al die ochtend naar me had zien loeren (ghehe) en besloten we samen naar de Saturday Night Market te gaan – wat ik eigenlijk ook al zelf van plan was geweest. Achterop de scooter van een van de garçons met een schuddend helmpje en soms net even iets te hard, zodat ik me afvroeg waarom ik eigenlijk niet zelf durfde te rijden maar wel “zonder” enige moeite en met een blind vertrouwen bij een vreemdeling achterop stapte, reden we naar de markt. We moesten even zoeken voordat we de Thaise vriendin van de andere Fransman gevonden hadden, zaten een tijdje bij een wijnbar waar we Longtan- en Aardbeienwijn dronken en ik kletste met een Russisch meisje met een vriend in Italië en vol tips over de zogenaamde Monk’s Trail richting Doi Suthep.
Na de markt besloten we die avond te gaan stappen en met zijn drieën op de scooter – ik tussen de twee jongens in – reden we opnieuw richting de oude stad en liepen naar Zoe in Yellow, wat blijkbaar DE stapplek van Chiang Mai is waar al de dronken jongeren rondhangen, tegen elkaar aan schuren en aan lange tafels nog meer bier achterover gooien. Eerlijk gezegd vond ik er vrij weinig aan maar ik heb wel een tijdje met die Franse boy zitten praten (al weet ik nog steeds niet hoe hij heette). Tot twaalf uur hebben we nog wat staan dansen, maar echt stipt bij klokslag stopte de muziek, werden deuren en ramen gesloten en kon iedereen vertrekken. Met z’n zessen (ook de moeder van de Franse jongen met Thaise vriendin was meegegaan) propten we ons in een tuktuk en reden terug naar het hostel.
Het stappen in Thailand, daar kon ik wel mee leven. Alleen jammer van de tent zelf dan.
MEER REISVERSLAGEN OF JUIST OP ZOEK NAAR RECEPTEN EN FITNESS? VOLG FREUD AND FRIES OOK OP FACEBOOK OF INSTAGRAM OM OP DE HOOGTE TE BLIJVEN!
Social
Follow me on: