Travel ♡ Koh Phangan: Het luxe leven

Wat een nacht rust al niet voor wonderen kan doen.

Mijn voet was nog niet helemaal hersteld, maar voelde de volgende dag al stukken beter. Ik vertrouwde er wel op dat ik er voorzichtig op kon lopen met een backpack op mijn rug. Mijn boottocht naar Koh Phangan zou doorgaan. Ik ontbeet opnieuw – zoals alle voorgaande dagen – bij Coconut Monkey, checkte uit in het hostel en kocht daar ook meteen mijn ticket voor de ferry.

Wachtend op de boot trof ik opnieuw de twee Chinezen die net als ik hadden besloten naar Koh Phangan te gaan. We gingen samen de boot op en ik luisterde wat Italiaans muziek terwijl we ons op de zee bevonden. Het duurde niet lang voor we op het volgende eiland waren en ik liet Adam weten waar we op hem zouden wachten. Mijn reisgenoten hadden nog geen idee wat hun plan zou zijn en we bleven op een stoepje zitten tot Adam ons gevonden had en wij richting het bungalowpark gingen waar we van plan waren te verblijven. We namen snel afscheid en even later kwamen we aan bij Manila. Geen plek. Maar we konden wel naar het park ernaast, wat grotendeels hetzelfde was.

Na enige twijfel – inclusief weglopen en eigenlijk van plan ergens anders naartoe te gaan – besloten we toch voor het bungalow te gaan. Een enorm tweepersoonsbed, tv in de slaapkamer en een aparte douche en wc – helemaal schoon en goed bijgehouden – met een veranda en hangmat. Perfect!

We besloten te lunchen en natuurlijk had ik alweer een plek op het oog. Bij The Canteen nam ik een enorme salade en daarna gingen we opnieuw terug naar ons huisje. We lagen vlakbij het water en zwommen er wat in rond, al was het water hier bij lange na niet zo mooi en schoon als we van Koh Tao gewend waren. De rest van de middag en vooravond brachten we door in ligstoelen met een boek en genoten we van de ondergaande zon. Dit was vooral een hele chille dag, zeker omdat ik mijn  voet wat extra rust wilde geven.

Later op de avond brachten we een bezoekje aan de Night Market en deelden we drie gerechten: een papaya salade, cashew chicken en een rode curry. Erna nam ik nog een smoothie bij een kraampje waar je keuze had uit misschien wel 30 verschillende ingrediënten om je eigen combinatie te creëren. We maakten nog een kleine wandeling langs de kustlijn en keken wat tv in ons huisje.

De volgende dag hadden we een actiever programma. Na een rustig wakker worden, omkleden en nog wat in de hangmat chillen, besloten we op zoek te gaan naar een ontbijt. We hadden een tocht naar het noorden op het programma met wat strandjes die we graag wilden bezoeken, maar helaas bleken er op deze weg weinig eettentjes te vinden te zijn. Het was al voorbij twaalven dat we ons ontbijt namen bij Fish Pacific, langs het water gezeten, waar ik een flinke fruitsalade nam.

Vervolgens gingen we door naar het gedeelte van het eiland wat Sritani heet en vonden we een secret beach bij een ander hotel. Hier zwommen we wat en probeerden te snorkelen, maar het water was troebel en er was dus weinig te zien. Na wat opgedroogd te zijn, liepen we weer verder tot we bij Salad Beach kwamen. Ook hier zwommen we weer, viel het water opnieuw tegen, en heb ik wat uitgewaaid en opgedroogd op zo’n enorme schommel aan een boom. We zouden nog even wat eten en dan weer teruggaan naar onze bungalow om daar de rest van de avond te verblijven, maar dat verliep toch even anders.

Ik had al een hoop gelezen over Jumpahom, een klein restaurantje van een Thaise eigenaresse met een flink karakter. Op het eerste oog leek het gewoon een enorme chille plek, een beetje Jamaicaans aandoend met overal kussens, hangmatten en lage tafels. In een hoek zaten een Thaise vrouw en een Europese man achter hun laptops wat te kletsen en onze bestelling werd afgenomen. We kozen de massaman curry (nog nooit zo’n lekkere curry gehad!), fried chili en onion with chicken. Ik had tot dat moment nog nooit zo lekker gegeten en – SPOILER ALERT – dat zou ik hierna ook niet meer doen. Dit is niet overdreven, deze vrouw kan koken.

Juist toen we klaar waren en erover dachten weer terug te gaan, begon Da tegen ons te praten. En of we bij hen kwamen zitten. Binnen de kortste keren lag een stapel kaarten op tafel en leerden we de regels van Jumanji, haar meest favoriete spel. Daniël, haar man of vriend uit Groot-Britannië, was flink aan het winnen en Da grandioos aan het verliezen. Na het zoveelste potje stelde ze voor om op het dak te gaan zitten en verder te spelen, maar opeens stroomde een groep eters binnen. Da begon te klagen dat ze helemaal niet zo van koken hield (tegen ons, niet tegen hen), maar ze moest toch gewoon aan het werk. Ook kwam er nog een Nederlands meisje binnen dat bij ons aan tafel schoof en eigenlijk onze plek mocht innemen omdat wij besloten ervan gebruik te maken toch richting onze bungalow te gaan.

Na afscheid genomen te hebben met de belofte dat we morgen terug zouden komen (wat helaas niet lukte), vervolgden we onze weg terug. We hielden een taxi aan die ons in eerste instantie te veel wilde laten betalen, maar wat we goed konden afdingen omdat we toch wisten dat er na hem weer een volgende zou komen en we nog nauwelijks gelopen hadden (en dus verre van wanhopig waren).

Eenmaal terug bij Angkana genoten we opnieuw van de zonsondergang met een glas rode wijn en kleedden ons uiteindelijk om zodat we weer bij de pier konden eten. Adam wilde eerst een biertje drinken in een pub waar hij voetbal kon kijken – en jup, dat liet ik toe – waarna we vervolgens weer aan tafel schoven op de Night Market voor een paar gedeelde maaltijden, opnieuw door mij aangevuld met smoothie.

Morgen zou alweer de laatste volle dag zijn dat ik op het eiland verbleef en daarna zou ik mijn laatste dagen doorbrengen in Bangkok in verband met de begrafenis van de koning en om te voorkomen dat er geen vervoer zou zijn. Stiekem vloog de tijd toch best voorbij…

MEER REISVERSLAGEN OF JUIST OP ZOEK NAAR RECEPTEN EN FITNESS? VOLG FREUD AND FRIES OOK OP FACEBOOK OF INSTAGRAM OM OP DE HOOGTE TE BLIJVEN!