Travel ♡ Only-lonely in Bangkok

Ik had net twee vluchten van zo’n zes uur achter de rug en stond rond vijf uur op een vreemde luchthaven in een vreemd land. Zojuist had ik – met veel gedoe – een Thaise simkaart veranderd en mijn hoofd stond nog op lichte stressstand. “Blijkbaar heb je je niet voldoende voorbereid, Moni.” Ik had meer contant geld moeten meenemen en misschien mijn pinpas op Wereld moeten zetten in plaats van Europa, want nu stond ik met slechts 70 euro in baht iets buiten Bangkok en rees de vraag hoe ik de komende drie weken ging overleven.

If at all?

In all honestly, mijn eerste uren in Thailand waren vreselijk. Ik voelde me een totale loser omdat ik me blijkbaar onvoldoende had ingelezen, misschien zelfs binnenkort weer terug moest vliegen omdat mijn geld op zou zijn en ik hoogstwaarschijnlijk die enige persoon zou zijn die niet gemaakt was voor backpacken en alleen reizen. “Was je toch maar samen gegaan, blijkbaar kún je dit gewoon niet.”

Ik had een grote backpack op mijn rug en een daypack op mijn borst en het begon pijn te doen, ik Googlede hoe je eigenlijk een backpack instelde en besefte dat ik óók dat niet had gedaan. En ondertussen moest ik wachten tot zes uur, wanneer het treinstation zou openen en ik naar mijn hostel kon. Die pas om 12.00 uur open zou zijn, good luck.

It gets better from here, I promise, maar op dat moment wilde ik niets liever dan weer veilig naar huis gaan. Veilig in mijn vertrouwde omgeving, mijn eigen appartementje, geen onverwachte gebeurtenissen of dingen moeten uitzoeken.

Phaya Thai

Toen eindelijk het station geopend was en ik al meerdere keren langs de Exchange loketten was gelopen – me beseffend dat ik alleen cash kon wisselen en me dus nog steeds afvragend of ik met mijn pinpas wel aan geld zou komen – kocht ik mijn munt om binnen te komen (slechts 45 baht = €1,16) en even later zat ik in de trein.

Op Phaya Thai aangekomen werd ik geholpen door Google Maps, die me naar mijn hostel stuurde, en wat minder door een man die me aansprak en me precies de andere kant uit wees. Ik stapte op het beton van Bangkok en werd overvallen door de benauwde hitte van de vroege ochtend, de nare luchtjes van een grote stad en al voorbijrazend verkeer. Er stond me een wandeling van ruim een uur voor de boeg – aangezien ik er niet van op de hoogte was dat ik een andere BTS had kunnen nemen naar een dichterbij gelegen station, silly me.

Om 07.00 uur stond ik bij iSanook Hostel, mijn eerste stop (lees meer over het hostel in de bijbehorende link). Hoewel ik eigenlijk pas in de middag zou kunnen inchecken, was het mogelijk vanaf 08.00 uur al op mijn kamer te komen (waarschijnlijk omdat er naast mij maar één iemand op deze kamer sliep). Ik wachtte in de algemene ruimte beneden – naast mij lag nog iemand op de bank te slapen – en om 08.00 uur mocht ik mijn kamer in. Ik durfde eigenlijk niet, want er lag nog iemand te slapen, dus dropte ik backpack and all mijn spullen in de douchecabine (gelukkig groot genoeg) en nam een verkwikkende (for real) douche.

Forever alone

Stilletjes zette ik mijn spullen bij mijn bed en dook de stad in, op weg naar mijn eerste tempels. Een eenzaam gevoel begon mij meer en meer te bekruipen. Tot nu toe had ik nog niemand gesproken en ik vroeg me af of dat zo zou blijven. Misschien was ik niet in staat contact te leggen met anderen en zou ik de eerste reizigster worden die alleen opgesloten in haar hostelkamer terecht zou komen. Waar iedereen terugkwam met verhalen over geweldige ontmoetingen, zou ik moeten liegen over hoe geweldig mijn reis was geweest. Shit.

Ondanks dit vreselijk nare gevoel besloot ik er maar het beste van te maken. “I may not be feeling it, maar ik ga wel wat dingen bekijken hier.”

Grand Palace was gesloten (vanwege laatste rouwmaand van de koning) en het leek erop dat ik ook niet bij Wat Phra Kaew ging komen. Niet ver daar vandaan lag Wat Pho en voor het eerste haalde ik een volgende laag kleding (een shirtje met mouwen) uit mijn tas, zodat ik zonder probleem naar binnen kon. Ik zweette me nu al kapot en had al behoefte aan nieuwe kleding. Misschien had ik toch onvoldoende meegenomen?

Van Wat Pho naar Wat Arun

Ik slenterde door Wat Pho – op zoek naar water voornamelijk want dat werd beloofd bij aanschaf van een entreeticket en damn, I was thirsty. Helaas kostte het me flink wat tijd voordat ik de plek met waterflesjes vond. Hetzelfde gold voor de Liggende Boeddha, want op de een of andere manier was ik wat uit mijn doen door de stress, de warmte en dat rotgevoel. Uiteindelijk installeerde ik mezelf dan toch met een flesje water net buiten de tempel met de Liggende Boeddha en besloot ik toch enkele minuten te genieten van de omgeving waarin ik terecht was gekomen.

Iets later liep ik langs de muren van het afgesloten paleis en kreeg steeds meer mee over de vorig jaar gestorven koning. Straten waren afgesloten en overal zag ik schilderijen en foto’s van de geliefde man. Ik sloeg een straatje in langs wat eettentjes en kwam uit bij een kleine pier vanwaar een ferry je naar de overkant van het kanaal bracht. Naar Wat Arun.

First day: 35K

Na mijn eerste twee tempels ging ik door naar Khaosan Road. Wat een drukte daar. Ik wist al van de straat en de bétere straat – Rambuttri – minder toeristisch (alhoewel nog steeds druk) en wat gezelliger. Ik had inmiddels honger, al veel te veel stappen erop zitten, en was op zoek naar een goede eetplek. Mijn uiteindelijke keuze was niet geweldig – ik weet ook de naam niet meer – maar ik at er een prima (waarschijnlijk overpriced) pad thai. Mijn allereerste Thaise maaltijd, zij het commercialized.

Mijn voeten en benen waren gesloopt en ik besloot dat het op dag één ook maar meteen tijd werd voor een massage. Ik startte Tripadvisor en vond aan het eind van de Rambuttri een plek die me wel aansprak. Ik plande een Thaise massage in (250 baht) voor een uur later en slenterde nog wat rond langs de verschillende kraampjes (erachter komend dat ik waarschijnlijk bij een foodstand had moeten eten).

De Thaise massage was geweldig. Niet onpijnlijk, maar doable en ik beloofde mezelf naar deze plek terug te komen (wat ik uiteindelijk niet meer deed), want de vrouw die me masseerde was goed en zorgzaam. Ik had geen idee wat ik deed en haar bewegingen (alsof ze een grote bol vasthield) maakten mij niet altijd duidelijk wat ze bedoelde (“omdraaien”), maar we kwamen er wel uit en een uur later voelde ik me ontspannen en misschien zelf wel klaar om helemaal terug naar mijn hostel te lopen.

Ik besloot het niet te doen én mijn angst voor taxi’s (en oplichting) te trotseren. Ik stapte niet in een tuktuk of taxi die stond te wachten bij de Khaosan Road, maar liep nog een stukje door en hield er toen een aan die langs kwam rijden. “Meter?” vroeg ik en werd ontkracht in mijn angst dat een meter een bijna onzichtbaar iets zou zijn waarvan ik nooit zeker was of het wel aangezet werd: nee, de meter prijkte op het dashboard.

Even later kwam in aan bij iSanook en dook vermoeid van de lange dag mijn bed in.

Lees HIER over dag 2 in Bangkok!

TOT DUSVER DAG 1 IN BANGKOK. DOORDAT DIT REISVERSLAG ZO UITGEBREID IS, ZAL IK MIJN DAGEN VERDELEN OVER MEERDERE POSTS. WIL JE OP DE HOOGTE BLIJVEN VAN NIEUWE REISVERSLAGEN?  VOLG FREUD AND FRIES DAN OP FACEBOOK OF INSTAGRAM OM OP DE HOOGTE TE BLIJVEN!