Travel ♡ Surat Thani: De nachtboot
Draaide de wereld of waren mijn ogen aan het dansen? Zelfs wanneer ik mijn ogen sloot leek het alsof alles om me heen bewoog, terwijl ik gewoon doodstil in bed lag. Het was ochtend, de airco draaide en het was de eerste nacht in tijden dat ik alleen sliep want Crista was de vorige dag vertrokken naar Pai. We hadden de vorige avond geappt, zoals ik ook met het thuisfront had geappt en liggen bellen en de rest van mijn avond had doorgebracht met Matleena. En nu lag ik hier, met het gevoel alsof ik net iets te veel gedronken had en er nog alcohol in mijn bloed zat. Kon best, want wist ik veel wat er in die pillen zat die ik vannacht om één en drie uur had genomen.
Ik voelde me verdoofd, trager in denken en doen dan ik gewend was. Misschien kwam het inderdaad door ik half gedrogeerd was door de pillen die ik gisteren had meegekregen, misschien kwam het ook door wat gisteren was gebeurd. Hoe dan ook, ik besloot nog even te blijven liggen zodat het nare gevoel zou wegzakken.
Mijn spullen moest ik nog pakken – gisterenavond had ik me er niet toe kunnen zetten – maar gelukkig ben ik een redelijk geordende reiziger (ik had al mijn kleding in 1-liter-ziplockbags gedaan (aanrader) en zo ook mijn toiletspullen). Ik ben niet iemand die haar hele garderobe door de kamer verspreid, maar elke keer alles netjes weer opbergt. Tot de middag had ik zo ongeveer. Ik hoefde alleen wat spullen weg te stoppen, mijn backpack reisklaar te maken en te ontbijten.
Ik nam afscheid van Matleena die vandaag een meerdaagse trekking zou beginnen en na het ontbijt raakte ik met de hosteleigenaar, Adam (die van die pizza, ja), aan de praat. Ik vertelde hem van de avond ervoor en hij nam me meteen apart om even te praten en me wat woorden van advies te geven. En daarna een “hoe laat moet je op het vliegveld zijn?” Hij zou me wel brengen.
Ik kan me niet precies meer herinneren wat ik in de tussentijd heb gedaan. Waarschijnlijk mijn spullen gepakt en wat proberen te lezen, uitzoeken wat ik precies moest of zou gaan doen. Dat is dan weer het nadeel van zo achteraf schrijven, je raakt langzaam steeds meer details kwijt. In ieder geval kwam er een tijd dat Adam me wegbracht, we afscheid namen bij het vliegveld en ik nog een tijdje zou moeten wachten tot mijn vliegtuig vertrok, ook al waren we zo laat mogelijk vertrokken. Chiang Mai Airport is super georganiseerd (love it) en zo makkelijk als Eindhoven Airport. Ik besloot nog even een koffie te nemen (iets wat ik normaal nooit doe, maar ik had hem nu behoorlijk hard nodig aangezien ik als een soort zombie rondliep), natuurlijk wel met allerlei toppings, want anders is het al helemaal niet te doen, not a coffeelover.
De vlucht naar Surat Thani – vanaf waar ik de nachtboot zou naar Koh Tao – was prima (ik heb het ticket overigens online gekocht en opgehaald bij de 7-Eleven, aangezien ik geen creditcard heb en dus een enorm fijne optie is) en op het vliegveld kocht ik een busticket naar de haven van Surat Thani (lekker niet voorbereid verder en dat was prima). De bus vertrok vijf minuten later, dus dat ging allemaal goed. Ik had nog een tijdje getwijfeld een nachtje te blijven in Surat Thani en de gewone boot naar het eiland te nemen (zou sneller zijn) maar eigenlijk wilde ik gewoon zo snel mogelijk op mijn bestemming komen, het scheelde me een nacht hostel betalen, gedoe met zoeken en wat had ik überhaupt in Surat Thani te doen?
Helaas moesten we nog wel uren wachten op de boot die pas om half tien ‘s avonds vertrok, dus ik ben wat rond gaan lopen en heb mezelf een paar uur bezig gehouden in een klein barretje waar ik een gruwelijk vieze koffie met smaakje dronk (nadat het smaakje weg was, bleef natuurlijk alleen de koffie nog over… YUK)
Ondanks mijn tegenzin om de boot op te gaan, aangezien ik ook al snel wagenziek word en zeeziek perfect in dat rijtje leek te passen, is de bootreis me uitermate goed bevallen. In tegenstelling tot de nachttrein heb ik heerlijk geslapen (al zei mijn Fitbit wat anders) – waarschijnlijk mede mogelijk gemaakt door het reistablet en mijn eigen medicatie die ik had moeten innemen. Bovendien had ik een plekje in een hoekje zodat ik wat afgeschermd was van de rest. De boot maakte bij het starten en aankomen wel flink wat lawaai, maar eigenlijk heb ik er voor de rest geen last van gehad. Mooier nog, door de motoren heb je ook geen last van snurkende mensen. Gepraat wordt er overigens niet echt, iedereen gaat gewoon slapen zodra alles donker wordt gemaakt, zoals in de nachttrein ook het geval is.
‘s Morgens vroeg werd ik wakker door gestommel van mensen en bleken we al bijna bij Koh Tao te zijn. Ik kleedde me om, pakten mijn spullen weer bij elkaar en maakte me klaar om aan land te gaan. Hopelijk zou Koh Tao me wat beter doen voelen!
MEER REISVERSLAGEN OF JUIST OP ZOEK NAAR RECEPTEN EN FITNESS? VOLG FREUD AND FRIES OOK OP FACEBOOK OF INSTAGRAM OM OP DE HOOGTE TE BLIJVEN!
Social
Follow me on: