Hoe ga je om met subjectieve eetbuien?

hoe-ga-je-om-met-subjectieve-eetbuien-freud-and-fries

Ik vind het interessant hoe ik de neiging heb om serieuze berichten altijd in te leiden met de aankondiging dat ik het niet vaak (of graag) over zulke dingen heb. “Monique, als dat zo is, waarom doe je het dan toch?” Probeer ik mezelf ervoor te excuseren dat ik iets persoonlijk ga vertellen? Probeer ik een triggerende inleiding te schrijven zodat jij gemotiveerd raakt het te lezen (want wie weet wat voor diepe, duistere geheimen Monique NU gaat onthullen)? Misschien. Ik wil immers dat je het leest (ik schrijf deze shizzle niet meer enkel voor mama. Maar als je dit leest, mam: HOI). Ik wil dat je het leest en meedenkt. Ik wil dat het reacties oproept. Herkenning. Erkenning. Of juist totaal niet.

Maar hey. Let’s not draai eromheen. Let’s get the word out.

Eetbuien.

Iets waar ik niet graag over praat. Je weet wel, the personal stuff. Af en toe doe ik een boekje open, maar er zijn bepaalde dingen die ik niet zo graag out in the open breng. Maar, let’s get real, iedereen heeft ze – bijna iedereen dan – dus waarom doen alsof ik er niet bekend mee ben? Ik, kleine OCD’er die ik ben – and I’m not even joking, je moet me eens tien keer de Squat zien doen (lees: exact in het midden van de stang, dezelfde routine bij het aannemen van een houding). Of een samenvatting zien maken (lees: altijd met een prachtige layout en anders begin ik gewoon opnieuw). Of andermans dumbbells en schijven zien opruimen (zegt al genoeg) – ben gewoon bekend met het alles-of-niets principe.

Géén schaaltje of alles op. Alles.

Maar ook weer niet álles.

Subjectieve eetbui

❝Huh. Je bent weer lekker duidelijk, chick.

Maar waarom ik “niet alles” zeg is omdat ik het niet ga hebben over daadwerkelijke eetbuien, die keren dat je een pak chocolate chip cookies, een halve hele reep Tony’s en die vijf muffins naar binnen werkte. Het gaat eens niet over die objectieve eetbuien waarin in no-time honderden, misschien wel duizenden, kilocalorieën achterover worden gedrukt. Ik weet dat het meestal daar over gaat op social media, iemand die open en eerlijk bekent een avond helemaal los te zijn gegaan. Onder het mom van cheatmeal, of het gewoon noemen zoals het is: een eetbui.

Nee, ik ga het over een ergere eetbui-vorm hebben. Vind ik dan. Niet omdat dát juist de eetbuien zijn die ík ken(de), maar omdat het hele geniepigen zijn. De vorm die anderen weinig impressive vinden (tot ze je bezig zien wat nooit gebeurt), die een beetje wordt weggelachen wanneer je ze vergelijkt met met de half leeggeplunderde snoepkast.

❝Noem je dat nou een eetbui?

Jup. Ik wel. En daarom heet het ook wel een subjectieve eetbui.

It’s mine.

It’s not about the calories

Ik heb het over die keer dat je begon met een paar schijfjes komkommer met dipsaus. Maar het werd een tweede schaaltje. Een derde. En voor je het weet heb je drie komkommers op en een halve fles cocktailsaus. Wat zal het zijn, 300, 400 kcal? Geen huiveringwekkende getallen in ieder geval. En daar gaat het ook niet om. Daar ging het mij niet om, in ieder geval.

Het gaat om het gedrag.

En het zelfbeeld dat je daardoor creëert.

❝Ik ben zwak.
❝Ik heb geen discipline.
❝Ik kan het niet.

Maar het komt regelmatig voor omdat het juist het “veilige” voedsel betreft en je op de een of andere manier jezelf altijd kan vertellen dat het toch niet zo erg is. Maar tegelijkertijd kamp je met gevoelens van schuld en schaamte (“want hallooooo, drie komkommers, wie doet dat nou?”), met boosheid naar jezelf (“waarom kun je je nou ook nooit inhouden?”) en vooral veel verdriet en angst (“houd het wel ooit op?”).

Houd het wel ooit op?

Dat is natuurlijk de essentiële vraag. Hoe ga je om met die subjectieve eetbuien? Juist omdat ze zoveel trickier zijn dan die objectieve. Je bevindt je op een grijs gebied: qua kilocalorieën is het geen grote ramp, het heeft niet zo’n aanslag op je lichaam (afhankelijk ervan óf en hoe je compenseert), niet iedereen zal het erkennen als een eetbui. Het voelt enkel voor jou als een eetbui.

Meisjes die ik gezien heb in de tijd dat ik werkte bij een eetstoornisseninstelling beschouwden één boterham al als een eetbui. Te snel gegeten, te ongecontroleerd gegeten, te buiten-wat-ik-had-voorgenomen gegeten.

Als ik het heb over het voorkomen van die subjectieve eetbuien, gaat het mij er niet om hoeveel je binnenkrijgt, maar vooral over de ongecontroleerde gedrag – OCD speaking? Hoe voorkom je dat je steeds weer in diezelfde valkuil trapt?

Wat te doen

De belangrijkste – en meteen de moeilijkste – stap begint bij het doorbreken van de cirkel. Vaak is er een routine ontstaan van: behoefte –> eetbui –> schuldgevoel –> compensatie –> behoefte. Door nare gevoelens en negatieve gedachten na de eetbui gaat iemand compenseren (het mág, nee, kán immers gewoon niet) – dat kan flink sporten zijn of een extreme balansdag of… vul maar aan – en die compensatie leidt vervolgens weer tot nieuwe behoefte.

Lichamelijk dan wel geestelijk.

Lichamelijk omdat je lichaam op zoek gaat naar een balans. Ga jij extreem balansen dan gaat je lichaam in protest: het heeft voedingsstoffen nodig. Dus schiet je de volgende keer weer makkelijker door in te veel eten om “aan te vullen.”

Geestelijk omdat die eetbuien en daaropvolgende compensatie een soort van korte-termijn-beloning gaan vormen. Die eetbui is er vaak om een reden: omgaan met emoties, een ontspanningsmoment, eindelijk mogen toegeven aan verboden voedsel, en door eraan toe te geven beloon je jezelf (met verlichten van je emoties, met ontspanning, met doen wat eigenlijk niet mag). Door dan vervolgens de negatieve consequenties weg te nemen met compensatie, maak je het natuurlijk extreem belonend en ontstaat er alleen maar meer kans dat het nog een keer voorkomt. En nog een keer.

De belangrijkste – en meteen de moeilijkste – stap begint dus bij het doorbreken van de cirkel. Een volgende eetbui zal komen. Het worden op een gegeven moment gewoontepatronen die niet direct voorkomen kunnen worden. Wat je wel kunt doen is met jezelf die angst aangaan om te ervaren dat de gedachte die je hebt (bijvoorbeeld: ik zal direct kilo’s en kilo’s aankomen) niet uitkomt.

Wat mij hielp

Het is niet makkelijk. Het is doodeng kan ik je vertellen. Niet elke keer dat je een zogenaamde eetbui hebt gehad naar de sportschool racen om die extra kilocalorietjes eruit te zweten. Let it be. Tegen jezelf vertellen dat het oké is dat het gebeurde, dat het normaal is, dat het er mag zijn, dat het geen grote ramp is, dat het iedereen wel eens overkomt, that what happened happened, dat… “je het maar gewoon moet accepteren.” Zelfs al voelt het allemaal niet zo.

Maar het is wel datgene wat uiteindelijk nodig is. Wat werkt. Niet de eerste keer of de tiende maar je zult zien dat het geleidelijk aan minder wordt. Dat cravings afnemen.

Het is freaking eng, I know. Maar je hebt de keuze tussen blijven doen wat je doet en een duik wagen in het diepe met de kans dat er iets verandert. What would you choose?

MEER LEZEN? VOLG FREUD AND FRIES (EN MIJ) OOK OP FACEBOOK OF INSTAGRAM!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *