Ik en ik, zullen we vriendjes zijn?

Ik en ik, zullen we vriendjes zijn? | Freud and Fries

Altijd de eerste. Ze had kunnen zeggen dat ze gewoon een streber was. Mensen zouden haar geloven want ze was het meisje dat niet tegen haar verlies kon en alles op alles zette om te winnen. Een vechter, noemden ze zo iemand, maar waarom voelde ze zich dan niet zo? Altijd de eerste. Maar nooit voorop – ze was eerder een meeloper.

Altijd de eerste. Waarom? – dat sprak ze liever niet hardop uit. Ze wíst het wel. Op een dag zouden ze namelijk zonder haar vertrekken, maar die dag zou ze altijd voor zijn. Vijf minuten van spanning – altijd de eerste, altijd op tijd – maar ook nu verschenen ze weer, de drie vriendinnen met wie ze elke dag de tien kilometers naar school fietste. Het zou weer een morgen zijn zoals elke morgen.

Het had weer een morgen kunnen zijn zoals elke morgen.

Alleen was er iets vreemds; ze besefte het pas toen het er al was. Elke morgen dezelfde: de drie vriendinnen splitsten op, een van hen kwam – na enig getreuzel en ze wist heus wel waarom – naast haar fietsen. Dan waren ze een groepje van vier, twee aan twee. Zoals elke morgen.

Maar vandaag was niet elke morgen.

Vandaag bleef drie drie en bleef zij… alleen.

“Er is maar plaats voor drie.”

Je hoort er niet bij.
We willen je niet.
Je bent ongewenst.

Als ik sterker was geweest. Als ik in protest was gegaan. Als ik er iets van had gezegd. Als ik zekerder was geweest. Als ik niet zo verlegen was geweest. Als ik niet over me heen had laten lopen. Als mezelf had durven laten zien. Als ik maar minder ík was geweest. Als ik maar – was ik maar niet…

Mezelf.

Zelfhaat. Word of the day.

Every day. Jarenlang heb ik mezelf er de schuld van gegeven. Het was nooit gebeurd als ik anders was geweest, als ik me anders had gedragen. De reden dat het gebeurd was lag bij mij. Ik was niet goed genoeg, niet leuk genoeg, niet sterk genoeg. Ik was de meeloper, de meeprater, de volger. Ik was ongeaccepteerd. Niet door anderen – zo vulde ik in – en vooral, al helemaal, niet door mezelf.

Ik herinner me dat er ooit een vrouw was die me liet doen alsof ik die kleine Monique op schoot nam en haar vertelde dat het allemaal oké was, dat het vooral niet haar schuld was. Ik sloot mijn ogen zoals ze vroeg maar zag nooit een kleine Monique bij mezelf op schoot kruipen. Te vage shit, dacht ik destijds. Maar bovenal, ik was helemaal niet klaar om mezelf te vergeven en het los te laten. Ik zat nog vol verwijten aan mezelf en die jonge versie van mezelf die het allemaal over haar heen liet komen. Het voelde als een falen, als een mislukken, als iets waar ik iets aan had moeten doen – in mijn hoofd hadden zich immers al vele scenario’s voorgedaan waarbij ik er tegenin ging, dus waarom deed ik het niet… gewoon?

In plaats van mezelf te zien als een vriendin, een bondgenoot, was ik mijn eigen vijand. Ik zag mijn eigen gebrekkigheden en tekortkomingen en ik oordeelde: FOUT. Herken je dat?

❝Ik heb hier een steen. Een doodgewone steen. Deze steen is niet mooi, niet sprankelend of glimmend. Het is een gewone steen zoals je er velen vindt. Je zou hem zelfs best lelijk kunnen noemen. Deze steen kan geen kunstjes. Geen trucjes. Het is gewoon een doodgewone steen. Wat denk je, heeft deze steen recht op een bestaan?

En als die steen recht op een bestaan heeft, heb jij dat misschien dan ook wel – ongeacht wat je kunt of hoe je eruit ziet – recht op een bestaan?

Jezelf naar waarde schatten. Jezelf met vriendelijke ogen bekijken. Begripvol zijn naar jezelf, naar je fouten en je tekortkomingen. Niet jezelf zien als de vijand maar als die ene bondgenoot, iemand voor wie je warmte voelt en die je wilt steunen en helpen. Over de jaren – en ja, het kostte heel wat jaren – heb ik geleerd dat juist dat hetgeen is wat “van jezelf houden” inhoudt. Niet het ik-prijs-mezelf-de-hemel-in en I’m-on-top-of-the-world. Niet het kijk-mij-eens-ik-ben-geweldig.

Ik en ik, zullen we vriendjes zijn? | Freud and Fries

Maar gewoon, simpelweg, jezelf mogen zijn en mét jezelf mogen zijn. Van jezelf. Omdat jij, net als ieder ander, het recht heeft om te bestaan en te zijn wie je bent.

VIND JE HET LEUK OM DEZE STUKJES TE LEZEN? LAAT HET ME WETEN OP FACEBOOK OF INSTAGRAM EN VOLG ME DAAR OM OP DE HOOGTE TE BLIJVEN!

16 reacties op “Ik en ik, zullen we vriendjes zijn?”

  1. Lucy schreef:

    Wow, wat dapper om dit zo te delen! Respect, topper!

  2. Eline schreef:

    Wauw. Zo herkenbaar van die schoolperiode!! Die angst blijft, al lukt het me steeds beter die laatste quote wel na te streven..wat heb je het prachtig omschreven!! X

    • Monique schreef:

      Dank je, Eline! Ik denk ook wel dat er altijd een soort van angst blijft maar het oh zo belangrijk is wel van jezelf te weten dat het niet jouw schuld was, dat jij gewoon hebt gedaan wat op dat moment het beste voor je was! <3

  3. Merel schreef:

    Ontzettend herkenbaar. Iets waar ik nog steeds heel erg mee zit en mee probeer te leven. De ene dag gaat het betere dan de andere dag. Dus best confronterend om te lezen.

    • Monique schreef:

      Merel, goed dat je het deelt, hoewel het natuurlijk absoluut niet leuk is dat je het herkent! Maar bij jou geldt ook wat ik tegen Eline hierboven zei, besef vooral dat het niet jouw schuld is, wat het ook is, en dat jij op dat moment simpelweg zo gehandeld hebt zoals op dat moment bij jou paste. Ik hoop dat je er ook iets uit hebt kunnen halen, chick! <3

  4. Kitty schreef:

    Wat een dieptes heb je. En je verwoordt het perfect. Ik zie het helemaal voor je. Daar kan ik wel steun uit putten, of hoe je data evt.
    Knap Monique!

  5. Eveline schreef:

    Lieve Monique,
    Wat mooi, recht uit je hart en ‘gewoon zoals het is’.
    Ik heb zelf nooit aan de kant gezeten die jij beschrijft, ook niet aan de andere trouwens. Maar weet dat elk mens zijn onzekerheden heeft, ook met betrekking tot acceptatie, ook al lijken ze over te lopen van zelfvertrouwen. En soms is er geen klik. Dat is dan alleen een feit en zegt niks over goed of fout. Dat meisje op de fiets was een leuk, wat onzeker meisje, dat niet klikte met de meiden met wie ze naar school kon fietsen. En wel klikte met meiden met wie ze niet naar school kon fietsen, die ze toen misschien nog helemaal niet kende.
    Denk ook nooit: die mensen lijken me leuk, maar die hebben elkaar al dus zitten vast niet op mij te wachten. Ieder mens heeft altijd plek in zijn leven en in zijn hart voor andere leuke mensen met wie ze klikken. Daar zit geen limiet op.
    Lfs van Eveline

    • Monique schreef:

      Wat mooi gezegd weer, Eveline, ik kan er altijd van op aan dat jij met zulke woorden komt! Je hebt helemaal gelijk, dat meisje was gewoon nog jong en had nog maar een beperkte kenniskring, denkend dat dit de enige vriendinnen zouden zijn die ze ooit zou kunnen maken. Wat je als laatste zegt is overigens ook een goede en ik denk ook wel een veelvoorkomende valkuil (al is het maar: “ik ga niet onder die sport want dan kom je in een nieuwe groep en ik weet niet hoe ze dan tegen me gaan doen”). Een herkenbare valkuil helaas en ik neem jouw woorden ook maar met me mee voortaan! Tot snel, chick! x

  6. Lies Gijbels schreef:

    Hey Monique,
    ook ik heb niet zo’n goede ervaringen met school en puberteit. Vriendinnen die geen vriendinnen waren, ik voelde me een buitenbeentje, ik hoorde er ook absoluut niet bij. Maar langs de andere kant waren die anderen ook gewoon pubers met hun eigen onzekerheden, zij deden ook maar wat om zichzelf te handhaven en zichzelf een weg te banen op zoek naar zichzelf tussen al die mensen die wél leken te weten wie ze zijn.

    Misschien hoort die periode van onzekerheid er gewoon bij en maakt die ons sterker. Volgens mij is het deels een proces waar we allemaal door moeten. The struggle is part of the story. Aan de andere kant, het is niet slecht om er bij stil te staan – want leren van je fouten. Alles onder ogen komen en het even laten pijn doen klinkt misschien hard, maar volgens mij leren we hier keiveel uit.

    Eigenlijk heb ik keiveel goesting om met u eens een koffie (lol) te gaan drinken en een diepzinnig gesprek te voeren 😀

    • Monique schreef:

      Lies, ik zat eigenlijk al stiekem op je reactie te wachten (is dat raar?)! Vriendinnen die geen vriendinnen waren, inderdaad, ik heb mezelf ook weleens een “wegwerp-vriendin” genoemd (maar dat vraagt nog om een lang verhaal). Wat mooi en eerlijk dat je dit wilt delen, ik denk dat het helemaal niet zo verkeerd zou zijn om eens een “koffie” (ehhh) samen te drinken! Je bent altijd welkom hè, just let me know!
      Het leven is niet enkel ups maar ook altijd met downs. Dat hoort er bij, zoals pijn erbij hoort. Het gaat er uiteindelijk om hoe we ermee omgaan, wat we eruit halen. Onzekerheid hoort er bij en ik geloof ook dat het je sterker kan maken, mits je niet in een negatieve spiraal blijft zitten natuurlijk!
      Liefs, Monique

  7. Wat een fijn geschreven stuk, wow!

    Heeft het zin om tegen je te zeggen ‘it was not your fault’? Zou het zin hebben als je dat een keertje tegen dat kleine meisje van vroeger zegt? Dat het niet jouw fout was? Dat een ‘wat-als’ helemaal niet had uitgemaakt? En dat je wat-alsen je enkel ongelukkig maakt omdat je denkt dat je je heden nog kan veranderen als je vroeger maar één afslag elders had genomen..

    Als mensen zichzelf de schuld blijven geven van iets, dan dient dat ergens soms een functie nog.. ik wil het toelichten: een mens gelooft in de goedheid van de wereld, in de betrouwbaarheid van mensen, en dat mensen om hem heen te vertrouwen zijn en goed voor hem zijn. Als dat wereldbeeld wordt beschadigd (bv door jouw ervaringen) dan schokt dat intern, en wat mensen dan vaak doen om het enigszins begrijpelijk te maken, er controle over te houden, is om zichzelf de schuld te geven, want dan ‘hadden ze er eigenlijk wel iets aan kunnen doen’. Die gedachte is altijd nog beter te verdragen dan te moeten ervaren dat wat jou is overkomen volledig willekeurig is, helemaal niks met jou te maken had, beyond your control is, en dus zomaar nog een keer zou kunnen gebeuren. Dat is veel enger! Dus geven mensen zichzelf vaak de schuld. Had-ik-maar.

    Maar, de had-ik-maar kan alsnog, in het heden.
    Je kan nu die afslag alsnog nemen, toch?
    Naar waar je maar wilt, en ik denk dat je dat al doet door dit stuk te schrijven.

    En je vergelijking met een steen.. het mooie van een doodgewone steen is dat als je hem in het water gooit, hij ongelooflijk veel rimpelingen maakt, rimpelingen om hem heen, verder en verder weg, een steen heeft een mooi groot bereik hoor 😉 Jouw schrijven is net zo, je raakt mensen daarmee, en het is creatief dat je door het plannen van je bericht (ipv direct op ‘publiceren’ te drukken) een manier hebt gevonden om toch te zeggen wat je wilde zeggen. Dapper. Stoer. Enzoverder.

    De wegwerpvriendin.. een mooie term eigenlijk. Ik gebruikte lange tijd ‘gelegenheidsvriendschap’, omdat ik keer op keer ontdekte dat mensen vaak slechts bij elkaar waren omdat er iets gemeenschappelijks tussen hen was, iets externs gemeenschappelijks dan. Niet meer bij elkaar in de klas op school? Hop, vriendschap over. Niet meer op ballet samen? Geen vriendinnen meer. Het heeft me lange tijd geduizeld, dat het op deze manier vaak gaat, tot in volwassenheid aan toe.

    Ik blijf terugkomen bij je steen, je gebruikt (zo sta ik in het leven althans) het woord niet voor niks. Weet je hoe stabiel een steen is? Hoe fijn die aan kan voelen in de hand? Heb je wel eens een steen écht van dichtbij bekeken? Hoeveel facetten dan te zien zijn? Hoe zie je hoe een steen niet zomaar omvalt als je hem ergens neerlegt? Er zijn veel dingen gemaakt van steen, en die dingen staan nog steeds. Hoeveel geschiedenis een steen met zich meedraagt. Hartstikke mooi, vind ik..

    • Monique schreef:

      Jeetje, wat een reactie zeg! Mooi om te zien hoe je erover na hebt gedacht, welke vragen het bij je oproept. Dit zijn stiekem toch wel de reacties waar ik graag deze stukken om schrijf: het echt mensen aan het denken zetten en ik geloof dat ik hiermee wel een beetje op de goede weg zat haha. Waar haal je je kennis vandaan?

      Ik denk dat je dat stuk over controle willen houden heel goed omschrijft en daar zal inderdaad wel een groot deel waarheid in zitten!

      Dat soort vriendschappen komen me ook wel bekend voor, moeilijk ook als kind dat iets ineens stopt als een “uit het oog, uit het hart”, zelfs al zou dat bij kinderen makkelijker moeten gaan.

      Dank je in ieder geval voor je prachtige toevoeging. Ik heb niet het idee dat ik er op een goed uitgebreide manier op gereageerd heb, maar eigenlijk is het ook al wel afdoende met wat je zelf allemaal benoemt!

Laat een reactie achter op Eline Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *