Monique Op Maandag #11 ♡ Summer vibes

Het mag dan officieel nog lente zijn, het voelt als zomer. Dit schrijf ik vanaf mijn balkonnetje met uitzicht over een grasveldje en vijver en de toppen van de langzaamaan groen kleurende bomen die verbloemen (sort of) dat ik eigenlijk uitkijk op een van de drukste wegen van Nijmegen.
Lekker klagen
We genieten, met z’n allen, met volle teugen van het weer. Nog wel. Want er gaat altijd een moment komen dat we we, we, we ook weer gaan klagen: “het is te warm. Het is te benauwd. Was het maar weer winter.” (al ga je me het laatste nooit horen zeggen, ik heb echt een hekel aan de winter kou) Er gaat ook dat moment komen dat mensen in de sportschool gaan klagen dat de airco het niet, dat het te warm en te benauwd is en dat sporten echt geen doen is. Ik weet dat het gaat komen omdat ik het eigenlijk de afgelopen dagen al de beginselen ervan heb gehoord.
Was vorig jaar ook zo. Zal nu ook zo zijn.
Afgelopen vrijdagmiddag was het warm in de sportschool. Juist in het gedeelte waar ik het liefste mijn Squats doe (in de verst mogelijke uithoek zodat ik niet afgeleid word door voorbijgaand publiek), juist toen ik mijn workout wilde doen. Al bij de eerste poging tot opwarmen stond het zweet op mijn rug en drupte aan mijn ellebogen. Heerlijk.
En eens geen sarcasme (“nou, dat ben ik niet van je gewend, Monique”). Want JA, ik vínd het heerlijk. Ik hoef geen cardio te doen want ik zweet toch al. Al doe ik eigenlijk nooit cardio voorafgaand aan mijn training (shame on me?). Mijn spieren zijn al warm en alles gaat net iets soepeler. Dus mij hoor je niet klagen.
Tot het benauwd gaat worden. Dan ga ik ook klagen hoor.
I got killed every time
Afgelopen week was een goed heftige week. Tijdens mijn eerste cyclus (klinkt bij mij steeds alsof ik ga vertellen over mijn menstruatie…) was ik al een beetje angstig over de derde week, wanneer bij ik alle grote oefeningen 10 x 3 moest doen. Maar het ging. Die ervaring zou me minder bang moeten maken.
Dat was niet zo.
Benchen geloofde ik nog wel. Naar mijn idee ben ik iets te licht gestart waardoor het nog altijd wel redelijk te doen is. Deadliften vind ik spannend omdat ik daarbij grotere stappen maak en het in het begin altijd even voelt alsof ik die stang nooit omhoog ga krijgen. Maar die Squats. Die Squats. Trillend op mijn benen staan of halverwege opeens stil blijven staan en dan dat laatste stukje nog omhoog. OH MY.
https://www.instagram.com/p/BE9EX-4Gp9g/?taken-by=freudandfries
Het “enige” wat dan werkt is mezelf moed inpraten. Anders zou ik namelijk gewoon omlaag gaan in gewicht en op safe spelen. Maar dan vertel ik mezelf: “kom op, Monique, de vorige keer zat je 2,5 kg lager. Wat is 2,5 kg nou. Dat KUN je!” en dat werkt, blijkbaar. Bovendien weet ik dat een van m’n collega’s, degene die gekomen is met het 7 5 3-schema en in juni mee gaat doen aan de DRC Cup, ergens rondloopt en ik kan het gewoon niet over mijn hart verkrijgen hem te vertellen dat ik het heb opgegeven…
En weet je, het is tot nu toe ook nog steeds gelukt. Hoe hoog die drempel ook is, ik klim er altijd weer overheen. Dat wil niet zeggen dat het altijd zal lukken, maar in ieder geval geef ik het 100% een kans. En jij? Blijf jij jezelf ook nog steeds uitdagen?
Marikenloop
Wat er binnenkort ook aan zit te komen is de Marikenloop. Heel ambitieus (it’s my middle name) heb ik me natuurlijk ingeschreven voor de 10k. Ik dacht dat ik dat wel zou moeten kunnen, ik liep vroeger immers gemiddeld 15k per dag.
Ja, zeven dagen in de week. En hoe vaak loop je nu dan, Monique?
Het probleem is dat ik eigenlijk niet meer aan hardlopen doe. Zo af en toe. In de winter zeker niet. En bovendien ben ik vooral mijn fast twitch spiervezels aan het trainen, de type 2, de explosieve en kortdurende kracht. Dus je kunt zeggen dat er sprake is van wat achterstallig onderhoud bij mijn duurloopspiervezels. En dat heb ik de laatste tijd gemerkt want wanneer ik dan ga lopen voelt elke vijf kilometer aan als tien. Zodat ik dus na vijf kilometer op mijn Fitbit kijk met de gedachte “woeee, al zo lang bezig, dit MOET toch wel al de 10k zijn.” En dat valt dan even godsgruwelijk tegen.

De afgelopen week ben ik dus bezig geweest met wat intervalletjes op de loopband om mijn tempo op te hogen. En donderdagavond, nadat ik met papa, mama en mijn broertje naar het Afrikamuseum was geweest, waagde ik het er toch op. Tien kilometer, ongeacht de snelheid.
En joehoeeee, het LUKTE (tudu tudu tudu, het lukte, het lukte, het lukte, joehee, yes w – STOP), al zal ik er nog wel negen minuten af moeten snoepen, wil ik het binnen de door mij gestelde tijd rennen.
Real summer vibes
Deze week werd mede mogelijk gemaakt door de zon. Het zomerse weer. De warmte.
Nee, maar even serieus: wanneer ik buiten kan rondlopen zonder winterjas, me niet hoef af te vragen of ik nu wel of niet een trui moet meenemen en ik het liefst in mijn korte broek sport (want, bah, plakkerig!), lijkt alles ook ineens zoveel beter en lekkerder te gaan. Herken je dat ook?
Ik ga al graag sporten maar wanneer het koud is moet ik mezelf soms ook echt naar mijn fiets sleuren. Nu is het zelfs zo dat wanneer ik moe op de fiets stap, ik me nog steeds prima voel want, hey!, het waar is ook prima. Ik heb zoveel meer zin om dingen te doen, ergens naar toe te gaan of gewoon (en dat is voor mijn doen echt bizar uitzonderlijk) lekker relaxed mijn tijd door te brengen op mijn balkonnetje.
I LOVE IT!
Kan jij er ook zo van genieten?
VIND JE DEZE POST LEUK? VOLG ME DAN OOK OP FACEBOOK EN INSTAGRAM ZODAT JE HELEMAAL NIETS HOEFT TE MISSEN!
Social
Follow me on: