Afgelopen zondag bereikte ik een mijlpaal: voor het eerst in mijn leven rende ik een halve marathon afstand.
“Ik vertrek zo dus over ong 2 uur als alles goed gaat,” appte ik naar mam. (Die dit overigens las als in “ik vertrek over twee uur” waardoor ik bijna aan een gesloten deur kwam.)
Eenentwintig komma één kilometers stonden op me te wachten en in de eerste paar honderd meter klotste ik al het water uit mijn waterriem over mijn billen en benen. De flesjes waren blijkbaar niet zo goed gesloten, lekkere voorbereiding. Ik overwoog weer naar huis te gaan om daar de riem te dumpen – want veel water voor onderweg had ik nu ook niet meer bij – maar besloot het er niet op te wagen met tegenzin opnieuw te moeten beginnen. Mijn anticipatie-angst was inmiddels al wel groot genoeg.
De volgende kilometers gingen prima voorbij. Ik luisterde tijdens het lopen een podcast, waardoor ik voldoende afgeleid werd en me ondertussen irriteerde aan een man die predikt KEIHARD te moeten werken, vrienden links te moeten laten liggen, minder tijd voor jezelf te moeten nemen, als je voor jezelf wilt beginnen en succesvol wilt worden. Ja, in zekere zin is dat waar, zij het niet dat deze zelfde man ook jarenlang een burn-out heeft gehad. De vraag is dus of alles wat hij zo hard roept wel zo verstandig is.
Anyway, irritatie genoeg om mijn benen energie te geven, laten we maar zeggen. Het dorp waarin ik ben opgegroeid kwam steeds weer een beetje dichterbij en toen ik de gemeentegrens bereikte, besefte ik wel dat ik al voor de eindstreep mijn ouderlijke huis zou bereiken. Nog even een ommetje tussen de weilanden – want ik móest en zou de halve marathon halen – en toen kon ik dan eindelijk bij mijn ouders in de tuin neerploffen.
Vanwaar deze aanleiding bij een post over courgettesoep?
Nou, mijn ouders hebben een moestuin. En een overdaad aan courgettes. Dus kreeg ik een goede vijf tot tien kilo aan courgettes mee – groen en geel – en maakte daar deze soep van. Met ingrediënten die ik al in huis had, waardoor het automatisch een vegan soepje is geworden, lekker romig door het toevoegen van kokosmelk.
Psychologie, sporten, koken en bakken, dat zijn mijn grote passies. Dat is ook wat je hier zult terugvinden op Freud and Fries en waar ik steeds iets leuks over probeer te schrijven. Ik hoop jou te kunnen inspireren, niet alleen om ook de keuken in te duiken, maar ook om het beste uit jezelf te halen. Heb je een vraag, stel die dan hier. En nog meer over mij? Dat lees je hier.
Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies.
Bekijk het volgende voor meer informatie, inclusief hoe je deze verwijdert of blokkeert:
Ons cookiebeleid
Social
Follow me on: