Travel ♡ Koh Phangan: Fat Cat en kotsmisselijk
¨
Als het op vakanties aankomt, ben ik een pro in het vinden van de leukste food hotspots (al zeg ik het zelf). Deze ochtend had ik besloten naar Fat Cat Coffee & More te gaan voor een simpel Europees ontbijt, bereid door een Portugese man die de plek runde. Omgeven door schilderijen, posters en wat al niet meer van katten, genoot ik van mijn yoghurt en fruit en een papaya mango smoothie.
Vervolgens liepen we met een omweg terug naar ons hotel, zodat ik een ticket voor de boot en terug naar Bangkok kon kopen, en lieten we de receptioniste van het hotel, een Française, een scooter voor ons regelen en brachten we in de tussentijd door in de hangmat (of ja, ik dan) op de veranda voor de bungalow. Nadat Adam de scooter had gecontroleerd en alles in orde leek, vertrokken we opnieuw richting het noorden. In tegenstelling tot de vorige dag, waren we nu in no time bovenaan op het eiland. Ondanks het overschot aan scooters, had ik nog niet veel van dit vervoersmiddel gebruikgemaakt, maar ik moet toegeven dat het heerlijk was om de wind in mijn gezicht te voelen terwijl we langs palmlandschappen reden en opeens aangekomen te zijn bij Ko Ma.
Het strand was mooi, maar eigenlijk wilden we nog liever over de enorme stenen naar de rotspartij daarachter, want wie weet was er wel de mogelijkheid om daarop te klimmen? En zo huppelde ik (bij wijze van) achter Adam aan, terwijl ik met mezelf een soort “de vloer is lava” speelde, wat eigenlijk niet echt heel uitdagend was, aangezien bijna alles bestond uit stenen.
We genoten even van het uitzicht en besloten vervolgens nog wat te chillen in en bij het water. Terwijl Adam nog wat heen en weer zwom, sprak ik met een Frans meisje (veel Fransen hier op het eiland) die vertelde dat het water bij de rotsen behoorlijk helder was en vol kleurrijke vissen zat. Ik mocht haar snorkelset wel lenen, zei ze, maar uiteindelijk heb ik het toch maar niet gedaan.
Na een beetje opdrogen en weer teruggelopen te zijn naar de scooter, vervolgden we onze toer over het eiland. Eerst nog gestopt bij een of andere tempel, maar aangezien we er al meerderen hadden gezien de afgelopen tijd en deze niet gratis was (niet alleen cheapy Nederlanders, maar de Zweden kunnen er dus ook wat van), reden we verder en waren daarom nog net op tijd bij Than Sadet national park te bezoeken voor sluitingstijd, in een poging een waterval te treffen. Helaas stond er geen water, dus geen waterval this time, maar we hadden nog wel de mogelijkheid naar het hoogste punt van het park te klimmen waar we een geweldig uitzicht over het eiland hadden.
Uiteindelijk gingen we terug naar het hotel, hebben we wat muziek geluisterd via Youtube op onze tv (yay) en uiteraard weer gegeten bij de Night Market, waar we elke avond nog ons maaltje hebben gehad. Dit keer tom som yum soep, fried rice en sweet & sour. Voor mij weer een smoothie na.
En de volgende dag was het helaas alweer tijd om uit te checken. Adam had een eerdere boot richting Koh Samui en zou nog naar Koh Sok National Park gaan, waar ik eigenlijk ook nog naartoe had gewild, en ik zou een paar uur later de boot en nachtbus richting Bangkok pakken. We namen nog samen een ontbijt bij The Canteen, een panini, en vervolgens het afscheid van het enige reisgenootje met wie ik wat langer dan een dag heb opgetrokken. Wel raar dat je elkaar dan vervolgens (waarschijnlijk) nooit (?) meer gaat zien. Ik bleef nog even hangen in het tentje met een smoothie en een boek, maar had nog best wat uren te doden.
Nadat ik naar mijn idee wel genoeg tijd had gerekt en me wat ongemakkelijk begon te vinden om nog steeds daar te blijven, pakte ik mijn spullen bij elkaar en liep een stukje verderop een soort eetcafeetje binnen. Ik las daar mijn boek uit (wat ik overigens had meegenomen bij het hotel) en liet het daar ook weer achter. Ik dronk er nog twee espresso’s met een flinke bol vanille-ijs en opnieuw ervoer ik wat ik werkelijk ALTIJD ervaar wanneer ik koffie drink. Ik pak namelijk steeds van die speciale koffie omdat ik de smaak vreselijk vind. Dus met vanille-ijs erdoorheen geroerd vind ik het bijvoorbeeld prima te doen, maar dan ook zó prima dat ik voor een tweede ga en vervolgens hyper en out of my world rondloop. Iets teveel cafeïne, oeps.
Uiteindelijk liep ik toch maar naar de boot en was daar een hele opkomst van mannen en vrouwen gekleed in zwarte shirts met een gele sjaal om hun nek. Ik raakte met een man aan de praat die zich net als ik afvroeg wat hier gaande was en de groep mensen zich vrij officieel in twee lijnen opstelden om een groepje mensen van de boot te laten stappen (achteraf bleek er een kaars ter ere van de overleden koning naar het eiland te worden gebracht). Toen de boot eenmaal leeg was, mochten wij erop en zochten we een plekje in de best chille omgeving. Ik had begrepen dat we een gratis maaltijd op de boot konden krijgen, dus had geen eten meegenomen, maar dat bleek niet zo te zijn. Uiteindelijk heb ik maar wat snacks gekocht want ik zou pas morgenvroeg ergens in Bangkok aankomen en waarschijnlijk tussendoor niet veel meer krijgen.
Het uitzicht van de ondergaande zon op het water was geweldig, maar ik scheen de enige te zijn die zich daarin interesseerde, dus heb ik het grootste deel van de tijd alleen aan de reling doorgebracht, luisterend naar en meezingend (zo goed als het ging) met Italiaanse nummers die al de hele tijd op mijn telefoon stonden.
Maar na de boottocht stond pas echt de hel te wachten. De hel in de vorm van een rij bussen die ons naar Bangkok zouden brengen. Het was in de eerste plaats al een gedoe om de juiste bus te vinden (in ieder geval in een andere bus dan de man met wie ik een tijd had zitten praten) en ik was een van de laatsten die instapte, nog achterin ook. Wie mij een beetje kent (of, waarschijnlijk weten heel veel mensen dit juist niet), ik word behoorlijk snel wagenziek. Vroeger was dat al een probleem met vakanties, in bussen moet ik me zo goed mogelijk op de voorruit focussen. En ja, dat gaat lastig als je de achterste stoel hebt in een nachtbus. Ik deed nog snel mijn lenzen uit, maar de bus was al gaan rijden. En dus was de misselijkheid direct aanwezig.
Dekentjes, kussentjes en wat water en snacks werden uitgedeeld en ik deed wanhopig mijn ogen dicht omdat dan in ieder geval de misselijkheid niet erger leek te worden (maar nog steeds aanwezig was). Dit zou een vreselijke rit worden, vermoedde ik zo.
Wonder boven wonder wist de misselijkheid echter te zakken toen we zo rond tien uur ‘s avonds ergens een stop maakten en mijn lichaam weer even tot bedaren kon komen. Ik vermoed dat ik ook wel wat geslapen heb in de tussentijd, al voelde ik me de volgende ochtend verre van uitgerust (nachttrein, nachtboot: prima. Nachtbus een 100% afrader dus).
MEER REISVERSLAGEN OF JUIST OP ZOEK NAAR RECEPTEN EN FITNESS? VOLG FREUD AND FRIES OOK OP FACEBOOK OF INSTAGRAM OM OP DE HOOGTE TE BLIJVEN!
Social
Follow me on: