De dilemma’s in het leven. Ik zal je vertellen over eentje die mij enkele weken, op een zaterdag in december overkwam…
Daar zat ik dan, zo’n vijftig meter van mijn Airbnb verwijderd (hóe ideaal) aan een tafeltje dat voor de helft in een holte van de muur verdween, me afvragend waar ik die joekel van een pizza zou moeten laten. Ik was de eerste gast, als echte Nederlander kon ik maximaal tot zeven uur wachten – het moment dat het restaurant open ging – met als excuus dat ik om acht uur al had ontbeten en dus simpelweg gruwelijke honger had. In een paar dagen raak je nog niet gewend aan het Italiaans ritme.
Ik was de eerste, maar zeker niet de laatste. Na mij stroomden gezinnen, vriendengroepen en stelletjes binnen en al snel moesten de gastheren mensen teleurstellen – zo groot was het immers niet. Niet gek ook dat mijn tafel dus zo minuscuul was dat je de halve maaltijd in de nis moest schuiven. Mijn pizza Quattro Stagioni was heerlijk, ik had zo langzaam mogelijk proberen te genieten (het liefst duw ik die stukken zo in een paar minuten naar binnen, zeker als je alleen bent is het soms lastig je te beheersen). De ober stond alweer aan mijn tafel om het bord weg te nemen.
Of ik nog dessert wilde?
Hij vroeg het in het Engels, maar ik bleef steevast in het Italiaans praten. Het mocht dan niet perfect zijn, ik wilde het wel blijven proberen.
“Un momento, per favore.”
Ik weet dat Italianen veel kunnen eten (or so I’m told), maar ik moest mijn pizza eerst laten zakken voordat ik aan pizza numero due zou beginnen.
PIZZA NUMMER TWEE?! denk je nu misschien, mits je een beetje Italiaans kan. En jawel. Ik had mijn oog gevestigd op het krijtbord waarop het menu (jup, ook in het Italiaans) te lezen was. Een calzoncino met ricotta en Nutella. Zou ik het aan kunnen? Zou ik het op kunnen? Zou ik uit elkaar knappen?
Je begrijpt het al. Daar zat het dilemma.
Twee pizza’s, misschien wat gortig. Ik eet nooit desserts in restaurants omdat ik wéét dat ik na een hoofdmaaltijd niet nog een nagerecht op krijg. Kán misschien, maar onprettig en eigenlijk kan ik er nooit echt van genieten omdat ik te vol zit. Dus doe ik het nooit. Maar een calzoncino?
Tot drie keer toe kwam de ober langs om te vragen of ik al dessert wilde en uiteindelijk stak ik dan mijn hand op. “Un calzoncino con ricotta e marmelatta, per favore.” (Of wellicht zonder per favore, want blijkbaar ben ik niet zo beleefd wanneer ik een nieuwe taal uitprobeer. Ik had besloten dat de Nutella misschien écht te heftig zou zijn, maar die met vijgenjam leek me wel wat.
En die calzoncino maakte ik opnieuw. Maar dan wel in de vorm van deze zoete calzontilla, een “net iets” gezondere versie. But GAWD it tastes goooood!
Psychologie, sporten, koken en bakken, dat zijn mijn grote passies. Dat is ook wat je hier zult terugvinden op Freud and Fries en waar ik steeds iets leuks over probeer te schrijven. Ik hoop jou te kunnen inspireren, niet alleen om ook de keuken in te duiken, maar ook om het beste uit jezelf te halen. Heb je een vraag, stel die dan hier. En nog meer over mij? Dat lees je hier.
Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies.
Bekijk het volgende voor meer informatie, inclusief hoe je deze verwijdert of blokkeert:
Ons cookiebeleid
Social
Follow me on: