Travel ♡ Koh Tao: Gekneusde voet

Mango Viewpoint | Freud and Fries

Heb je wel eens een wandeling gemaakt van bijna tien kilometer met een hoogteverschil van zo’n 300 meter? Zo ja, dan weet je waarschijnlijk dat het niet het meest geweldige idee is. Zo nee, dan kan ik je dat in ieder geval vertellen. De dag nadat ik heerlijk had liggen chillen in een hangmat op een “secret spot”, geluncht bij I Love Salad en me de eerste keer in de onderwaterwereld had begeven, besloot ik een nieuwe uitdaging aan te gaan: de hike naar Mango Viewpoint, het hoogste punt op Koh Tao en waar me een prachtig uitzicht werd beloofd. Met nog wel het slangenincident in mijn hoofd, besloot ik me er toch aan te wagen.

Het probleem (bleek achteraf) was echter dat ik ook een privélesje muay thai op de planning had staan. Bleek later.

Na mijn ontbijt bij Coconut Monkey (jup, again), waar ik vroeg om toast met avocado en een gepocheerd ei en ik enkel toast met een gepocheerd ei kreeg (ze waren even vergeten te zeggen dat ze geen avocado meer hadden) en uiteindelijk toch maar koos voor toast met pindakaas, maakte ik me klaar voor mijn privéles muay thai bij de Monsoon Gym, waar ik de vorige dag was geweest voor een beetje fitness in airco.

In het muay thai gedeelte was geen airco. Geen ventilator zelfs. Het was vooral flink zweten en keihard doorgaan.

Nou deed ik al een paar maandjes op en af aan kickboksen thuis, dus ik was gemotiveerd en dacht dat ik er wellicht wel iets van kon. Maar helaas. Na een opwarming (touwtje springen) en wat tegen techniekoefeningen tegen hand en kussens, werd ik al snel uit de illusie geholpen. Si, een jongen van begin 20, maakte me al snel (lachend) duidelijk dat ik niet snel genoeg was, niet op tijd reageerde op zijn trappen en stoten en ja, daar lag ik weer op de grond. “Oi!” is een uitroep die ik nooit meer uit mijn hoofd ga krijgen en dan gaf hij me weer een trap die ik in een spastische beweging met mijn arm probeerde op te vangen, wat eigenlijk mijn opgetilde been had moeten zijn. Wat een succes.

Wel enorm leuk, laat je niet tegenhouden om het zelf ook te proberen, tot het moment dat zowel ik als hij onze been ophieven en ik wat verkeerd werd geraakt. Even snel wat losdraaien en hopelijk zou het overgaan, maar eigenlijk bleef ik het nog steeds voelen. En koppig als ik was (zo zul je later ook merken) bleef ik wél gewoon doorgaan.

Muay thai | Freud and Fries

Na de les praatten Si en ik nog wat en nodigde hij me uit voor een barbecue met zijn vrienden die avond, wat ik wel lief vond maar waarvan ik nog niet zeker wist of ik daar zin in zou hebben (en wat vreemd om met allemaal Thaise boys te zijn die waarschijnlijk nauwelijks Engels spraken).

Terug in het hostel kwam ik het Chinese stel weer tegen en zij nodigden me uit samen bij de enige Chinees op het eiland te gaan eten. Uiteraard kon ik dat niet overslaan, zodat we ons even later allerlei verschillende maaltijden lieten voorschotelen. Hoewel Chinees echt niet mijn favoriet is, was het wel lekker en houd ik gewoonweg van het concept van delen. Met stokjes eten is niet mijn grootste talent, maar ik deed braaf mee en het lukte me ook werkelijk om ook wat in mijn mond te krijgen (hoezee). Bezweet van het hete eten en de open ruimte in de buitenlucht (lees: geen airco dus) namen we uiteindelijk afscheid en besloot ik aan mijn tocht te beginnen. Naar Mango Viewpoint.

Ik heb nog nooit zoveel doorzettingsvermogen moeten tonen. Of, zo voelde het dat moment in ieder geval. Gaandeweg het pad begon ik steeds meer last te krijgen van mijn voet, zodat ik op de zijkant of mijn tenen moest lopen om zo min mogelijk te belasten. Hartstikke goed natuurlijk, want zo ga je nog lekker compenseren ook.

In het begin ging het nog redelijk, maar toen de weg wat begon te klimmen en er steeds meer druk op mijn voet kwam te staan, werd het moeilijker en moeilijker. “Helaas” wordt er op zo’n moment ook een stukje koppigheid (of noem het doorzettingsvermogen als je het een leuke naam wilt geven) geactiveerd. Ik ga nu toch zeker niet terug? Is ook zonde van wat ik nu al heb gelopen als ik dan niets te zien krijg… En met die gedachte sloeg ik het smalle, slingerende en VEEL TE steile pad in naar boven. Geen idee hoe lang nog en ik was, zo leek het, de enige die hierheen ging.

Ik dacht niet meer aan slangen want het enige waar ik aan kon denken was de pijn in mijn voet, hoe lang het nog zou duren en hoe ik in godsnaam nog beneden ging komen.

Mango Viewpoint | Freud and Fries

Het leek een eeuwigheid te duren maar uiteindelijk leek het einde in zicht. Ik moest nog een stukje over een hobbelige weg afdalen en werd daarmee alvast voorbereid wat voor een kwelling omlaag zou gaan zijn. Maar ik was er – helemaal alleen op het gezinnetje na dat 100 THB van me vroeg voor de entree – en kon van het uitzicht genieten. En WAT een uitzicht. Alleen is het zo jammer dat je op zo’n moment het toch eigenlijk wel met iemand wilt delen. Gelukkig kwam de man van het gezin nog even langs en maakte wat foto’s van mij en het uitzicht. Vervolgens kon de afdaling beginnen.

Duurde de heenweg al lang, de terugweg leek al helemaal eindeloos. Ik kon alleen maar kleine, zijwaartse stapjes zetten (ik overwoog nog zittend naar beneden te glijden of gewoon hier te blijven en huilen), hopend dat er een scooter voorbij zou komen om me op te pikken. Maar ik was alleen en ik moest terug want over een uurtje of twee zou het schemerdonker worden en eigenlijk wilde ik dan helemaal niet meer hier zijn.

Het leek een eeuwigheid, maar eindelijk kwam ik weer bij de gewone weg aan. Nog steeds enorm rustig tot ik bijna weer beneden was. Ik zag wat wegwerkers bezig en overwoog te vragen om mee te mogen rijden op hun kleine vrachtwagentje, maar vermoedde dat ze mij niet zouden begrijpen en bovendien stopten ze elke zoveel meter om iets op te ruimen.

Nog een uur te gaan. Je komt er wel. Op een gegeven moment ben je beneden en dan is het allemaal voorbij, sprak ik mezelf bemoedigend toe.

Maar ook, dit duurt oneindig lang en ik houd het niet vol. Ik ga kapot van de pijn, laat dit ophouden.

Mango Viewpoint | Freud and Fries

En opeens stopte er een Thai op scooter naast me (had me waarschijnlijk halfmank zien lopen) en vroeg of ik misschien mee wilde reizen. Dat hoefde hij me zeker geen twee keer te vragen en hop, ik – die niet zelf op scooters durfde te rijden – sprong zo achterop bij deze wildvreemde. We reden een paar honderd meter en toen liet hij me weer afstappen omdat hij blijkbaar zijn eindpunt had bereikt.

In ieder geval scheelt het me een stuk. En ik ging verder aan mijn reis.

Maar niet veel later stond hij er weer. Waar ik eigenlijk naartoe moest? “Naar de pier,” antwoordde ik en opnieuw mocht ik achterop. Deze man ging me weliswaar helemaal terug naar mijn hostel brengen en OH MY wat voelde ik me intens gelukkig en dankbaar. Zo’n kwartier later stapte ik van de scooter, bedankte een paar keer en merkte dat ik nog nauwelijks op mijn ene been kon staan. Hinkelend legde ik het laatste stukje naar het hostel af en stortte neer op het trapje in de gang. Ik kon gewoon niets meer. Op mijn been staan was nu onmogelijk, ik zakte er gewoon doorheen van de pijn.

Ondertussen was er een appje binnengekomen van Mikel, de man uit Baskenland, over zijn eerste duikervaring. Hij vroeg hoe mijn dag was en ik vertelde van mijn voet. Opnieuw stond ik versteld hoe lief mensen kunnen zijn, want hij gaf aan ijs voor me te gaan halen en wel even langs te komen als ik wilde. En ja hoor, in no time stond meneer voor mijn deur met een zak ijs, verband en Voltaren Emugel (geen idee of ik daar iets aan zou hebben maar ik was allang blij met die zak ijs). Been omhoog, ijs om te koelen en een beetje kletsen. Een van mijn kamergenootjes kwam nog langs en beloofde later eten voor me te gaan halen.

Toen de pijn iets verlicht was, ik voorzichtig op mijn voet kon staan (maar toch nog liever hinkte) en het een uur of wat later was, namen Mikel en ik afscheid, ging ik naar mijn bed, at nog een burger die mijn kamergenootje had gehaald en besloot naar bed te gaan. Veel meer kon ik ook niet en ik hoopte dat wat rust me goed zou doen. Morgen zou ik naar Koh Phangan gaan, want ik had afgesproken met Adam een bungalow te delen en een paar dagen wat luxer te leven.

Als mijn voet het maar toestond…

Mango Viewpoint | Freud and Fries

MEER REISVERSLAGEN OF JUIST OP ZOEK NAAR RECEPTEN EN FITNESS? VOLG FREUD AND FRIES OOK OP FACEBOOK OF INSTAGRAM OM OP DE HOOGTE TE BLIJVEN!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *