My not-so-#guiltypleasures
Tijdens Koningsdag was ik met een vriendinnetje in de HEMA – in de eerste instantie met de intentie “rustig” een kop thee te drinken, maar dat bleek niet zo’n geslaagde actie – en langs de kassa lopend spotte ik iets wat ik in tijden al niet meer gehad had en eigenlijk ook was vergeten dat ik er zo gek op was. Bizar, dat zoiets wat eens zo belangrijk voor je was nu zo op de achtergrond kan geraken door een compleet andere leefstijl. Nog steeds onder de indruk liet ik de situatie voor wat ‘ie was en verliet de winkel met enkel de opmerking:
“Hey, Engelse drop.”
Ja zeker. Engelse drop is een van mijn not-so-guilty pleasures. Not-so-guilty omdat er niets mis is met Engelse drop lekker vinden. Ik houd van Engelse drop. Punt.
Drop i(t’)s like (it’s) hot
Bij mijn oma aan mama’s kant van de familie stond er altijd een glazen weckpot met Engelse drop op tafel. We mochten daar niet zomaar van pakken maar áls het dan mocht was het dubbel-en-dwars genieten. In mijn beleving smaakte elke kleur ook anders, de roze naar aardbei, de bruine naar chocolade en de gele naar… (you tell me)? – en ik heb nog steeds geen idee of dat waar is of niet. In ieder geval moest ik elke kleur proeven. En elke vorm. Behalve die gewone zwarte langwerpige want die waren bitter. Het was maar goed dat we niet oneindig mochten eten want ik zou zo die hele pot leeg hebben gesnaaid (je moet immers wel zeker weten wat de smaken zijn, toch?).
Dit wordt dus mijn lijstje van not-so-guilty pleasures.
Maar ook wel een beetje guilty omdat ik me voor sommige dingen toch wat schaam. Waarbij ik me dan afvraag waarom ik het dan wel openbaar gooi, zomaar te lezen voor de rest van de wereld, maar soms – in een onbewaakt moment – wil ik nog wel eens denken “f*ck it, de hele wereld mag het weten.” Blijkbaar.
Lekker velletjes trekken
Dat ik gek ben op peel-off maskertjes is een voorbeeld. Niet zomaar maskertjes dus maar alleen degenen die opdrogen en je vervolgens in grote lappen van je gezicht trekt. Of van je benen (heb ik ook wel eens geprobeerd). Als ik niet regelmatig zou vergeten dat ik zo’n tube in huis had, zou ik wekelijks een nieuwe kunnen halen. Op zich is een vage obsessie met peel-off maskertjes nog niet zo gek, zij het dat het niet voortkwam uit een heel ander verlangen. Zo rond de zomer begint het namelijk te kriebelen.
Zonnen, verbranden, vervellen.
Ik herinner me dat mama vroeger altijd die velletjes van papa’s verbrande schouders pulkte (jup, vies verhaal hier) en blijkbaar heb ik deze intens fijne behoefte meegekregen. Daar heb je het dus, zo’n pleasure die je eigenlijk liever (en beter ook) voor jezelf houdt.
Pokémon Karaokemon!
Ja, ik ben van díe generatie. En ik heb er fanatiek aan meegedaan. Kaarten verzamelen (maar niet ermee spelen want hallooooo zonde), elke ochtend Pokémon kijken (en bij mijn ouders liggen nog videobanden van Pokémon 1, 2, 3, etc. met alle opgenomen afleveringen van het eerste seizoen), met de Pokémon knuffels spelen (staan nog steeds op mijn slaapkamer) en ik had mijn eigen Pikachu-tamagotchi/stappenteller.
Childhood memories.
Alleen ben ik een paar jaar terug doodleuk de Intertoys ingelopen op een DSi te kopen inclusief Pokémonspel en ligt dat blauwe computertje gewoon op mijn nachtkastje. Not-so-guilty, wel enorm leuk! Overigens kan ik nog steeds vrijwel alle themesongs meezingen en natuurlijk alle liedjes van de eerste cd. Of wat dacht je van de Pokérap? Don’t ask.
“Maar ik ben ook een prinsesje!”
Een Disney-prinsesje dan.
De films, de muziek, halve scripts. Ik ken ze uit m’n hoofd, kan ze mee opzeggen als het moet (bijna dan) en als ik de keuze heb uit een fatsoenlijke, volwassene film of een Disneyfilm ga ik altijd voor de laatste. Wie als date een Disneyfilm voorstelt heeft sowieso al een streepje voor!
Vooral not-so-guilty weer want ik neem aan dat het tegenwoordig gewoon vrij acceptabel is dat je vrijwel elk nummer kunt meezingen? Of dat je standaard huilt wanneer Mufasa daar in het stof ligt en Simba aan zijn oor trekt?
Die school girl look
Als ik in een echte heppiedepeppie bui ben wil nog wel eens van de enorm hoge kousen (ehh sokken) aantrekken, een kort broekje en blije muziek aan en dan rondspringen voor de spiegel.
Kan niet. Mag niet. Ik ben immers al bijna 30, joh. Sort of. Zouden ze me daarom nog 20 schatten?
Mijn naam
Ik heb echt schriften vol met mijn naam. Enorme letters met laagjes sneeuw erover of een soort graffiti design. Of het echt iets is om je guilty over te voelen weet ik niet, maar ik herinner me wel dat iemand ooit eens zei dat het best wel egocentrisch is en sindsdien kan ik het niet doen zonder mijn hand ervoor te schuiven, in de hoop dat niemand ziet hoe ongelofelijk egocentrisch ik dus blijkbaar ben.
Of nog zo’n ander ding: hartjes op de i. Zo ongelofelijk girly en ik doe het eigenlijk niet meer, maar de behoefte blijft.
Naar de wc
… want dan gaat m’n telefoon mee. Ik ben nog altijd een beetje bang dat het echt een mannending is en iedereen me gaat uitlachen als ik vertel dat ik ook best een halfuur in de badkamer kan blijven met m’n telefoon: Instagram doorscrollen, Snaps bekijken, een nieuwe post plaatsen (jup, that happens). Vooral dat moment dat ik Snapchat opstart en ik mijn benen op het scherm zie verschijnen word ik altijd even heel bewust van wat ik aan het doen ben.
Maar hey, nobody knows ehh – knew.
Meisjemeisje Youtubers
Bijvoorbeeld wanneer ik op de crosstrainer sta, of wanneer ik ‘s avonds in bed lig (en me er nog niet toe heb gezet om vliegtuigmodus aan te zetten, kan ik best een kwartier tot een halfuur (of langer, want jongeee, de tijd VLIEGT) naar van die beautykanalen kijken of iets als dit:
Tinder
Oké. Deze moet ik misschien niet delen, maar laat ik het erop houden dat ik soms, wanneer ik me verveel, Tinder op mijn telefoon zet om ongegeneerd stiekem te gaan swipen.
MEER GEKKE VERHALEN? VOLG FREUD AND FRIES OP FACEBOOK EN INSTAGRAM OM OP DE HOOGTE TE BLIJVEN VAN DE LAATSTE BERICHTEN!
En nu jij!
Social
Follow me on: