Waarom ik een fitchick wil zijn

Waarom ik een fitchick wil zijn | Freud and Fries

Beneden in de hal loop ik een man tegen het lijf. Bijna dan, want ik voorkom het door de trap te nemen terwijl hij in de lift stapt. Voordat ik het weet, voordat hij het kan vragen of ik die vraag zou kunnen beantwoorden, sta ik al met mijn voet op de eerste tree. Ja, ik had hem kunnen volgen. Maar ik had me ook al voorgenomen, vóórdat ik de hal binnenliep, dat ik niet de lift zou nemen. En eigenlijk doe ik dat elke keer opnieuw. Ik bepaal vooraf of ik de lift “mag” nemen. Legday? Nee? Dan neem ik de trap. Wel legday? Dan neem ik de trap tenzij de liftdeuren toevallig net opengaan (of staan). Vrijwel nooit dus.

Vandaag is géén legday.

Op de derde verdieping kom ik hem weer tegen, die man.
“Zo zo, jij bent snel. Goede conditie zeker?”
“Ach joh, valt wel mee,” lach ik. Zo doe ik het toch altijd?

 

Mijn racefiets staat klaar in de berging. Er staan nog twee fietsen naast, maar mijn racefiets staat vooraan. Wanneer ik naar de sportschool wil moet ik acht kilometer heen. Niets. Peuleschilletje. Nauwelijks een warming-up. Het viaduct vlieg ik over alsof het niets is. Voor een heuveltje draai ik mijn hand niet om (maar wel mijn trapper). Als een wielrenner me inhaalt ga ik in zijn wiel hangen, gewoon het me wat extra drive geeft. Gewoon omdat het kan. Licht hijgend kom ik aan bij mijn gym. En dan moet ik nog.
“Zo, zo, alweer op de fiets? Doe je goed zeg.”
“Ach joh, valt wel mee,” lach ik. Zo doe ik het toch altijd?

 

Nee. Zo doe ik het NIET altijd. Zo dééd ik het niet altijd.

Fitchick. Fitgirl. Het woord alleen al bezorgt me koude rillingen. Het klinkt als de meisjes in de sportschool die lopen te paraderen in hun strakke, korte sportbroekjes en haren hoog op een knotje. Of wacht. Actually that IS me. En toch noem ik mezelf niet graag een fitgirl. Alsjeblieft zeg. Maar ik ben het wel. Ik bedoel: maar ik ben blij dat ik het wel ben. Wanneer ik weer eens mijn boodschappentassen de trap op til, het liefst twee treden tegelijk, met een fourpack Cola (light, natuurlijk) aan mijn pink, zonder hijgend bovenaan te komen. Wanneer ik zonder moeite mijn fiets tegen een helling omhoog krijg (al fietsend dus). Wanneer ik al het fietsverkeer heb ingehaald behalve die ene E-bike die me genadeloos inhaald. Wanneer ik de trap neem terwijl de rest van mijn gebouw voor de liftdeuren staat te wachten.

Al die keren denk ik: dáárom wil ik dus een fitchick zijn (figuratively speaking dan).

Maar ook hierom…

Doorzettingsvermogen

Change doesn’t happen overnight. Toen jij voor het eerst naar de gym ging, droomde je misschien wel over dat perfecte atletische lijf dat je na sessie één zou hebben, maar al gauw bleek dat die ene vreselijke training niet genoeg was. Dat je kon zweten wat je wilde, maar het vet niet direct van je spieren smolt. Die spierpijn naderhand betekende niet dat je wakker was geworden met je zichtbare, nieuw verworven spiermassa. Het mocht dan voelen alsof je zojuist vijf kilo had verloren, de weegschaal gaf iets anders aan. Je bleef echter wél knallen. Keer na keer na keer. Jij wil die booty, dus je traint voor die booty. Jij wilt die 120 kilo deadliften, dus je doet zestig. De volgende keer doe je vijfenzestig. Zeventig. Je hebt een doel voor ogen en daar ga je voor. 100%. Het gaat niet vandaag gebeuren, en morgen ook zeker niet, en zelfs volgende maand niet, maar je blijft wel gáán.

Opeens kijk je dan terug en herinner je je die keer dat je alleen met tegengewicht jezelf kon optrekken. Nu doe je vijf herhalingen zonder. Of zelfs eentje met een dumbbell tussen je benen. WUT. Ja, dat ben jij. Dat is jouw discipline, jouw wilskracht, jouw doorzettingsvermogen. Omdat je doelen wilt bereiken en mijlpalen wilt bereiken. Dingen doen waarvan je nooit had verwacht dat je ze zou kunnen. Maar je doet het, gewoon.

En als je dat in de sportschool kan, kan je dat ook thuis, op school, op je werk, in je gezin, bij je (andere) hobby’s, in je eetgedrag. Je hebt al laten zien dat jij een ware powervrouw (of man, natuurlijk) bent, dat blijft niet beperkt tot het krachthok. Als jij iets wil, dan gaat het gebeuren!

Fitchick | Freud and Fries

“Ik doe het zelf wel”

En je hebt niet altijd meer de hulp van een ander nodig.

“Paaaaaap.”
Woorden die hier niet langer meer zullen klinken want ik woon niet meer thuis want ik kan gewoon mijn eigen boontjes doppen – ik bedoel: deksels losdraaien. Mijn koffers, boodschappentassen en boeken draag ik zelf wel, ja! Die bank til ik in mijn eentje naar de andere kant van de kamer en mijn kast kan ik ook gewoon zelf verschuiven. Inmiddels ben ik wel wat meer gewend, met 20+-kg dumbbells in mijn handen tijdens een Walking Lunge en die 100 kilo die ik van de grond krijg.

Wat niet wil zeggen dat je niet om hulp mag vragen, mind that, maar… als die ene date je quasi-romantisch over de drempel wil dragen, grijp jij hem om de middel en gooi je ‘m in een zwaai boven je hoofd. Hoppa. Doe jij even.

Fitchick | Freud and Fries

Lekker in je vel

Wat dus een enorm goed gevoel geeft. Je hebt power en you ain’t afraid to show it. Bovendien heb je die ene voorwaarde aan het “dragen van de titel” fitchick: je bent FIT. Ofwel, je uithoudingsvermogen is prima en je lichaam is verzorgd. Je bent met grote regelmaat in beweging (die luie Netflix zondag daargelaten), je let op je voeding (die ene chocoladereep daargelaten) en je neemt op tijd je rust (dat was dus die luie Netflix zondag).

En dat niet alleen! Je leert je lichaam steeds beter kennen, je leert dat je lichaam tot veel meer in staat is dan je ooit had gedacht. Die opmerking hierboven “ik doe het zelf wel” bevat veel meer dan een stukje zelfredzaamheid, het is ook een trots en een “kijk mij eens!” Terecht ook, want HALLOOOO, kijk jou eens! Je mag zéker blaken van zelfvertrouwen!

Borst vooruit

Dat laat zich ook nog eens zien in je houding. Waarschijnlijk loop je al wat meer rechtop. Dat is wel iets dat ik bij mezelf opmerk: het oefenen van mijn Squats, mijn Deadlifts en wat al niet meer, heeft ervoor gezorgd dat ik voortdurend op mijn houding let (zeg ik, terwijl ik onderuit gezakt in mijn stoel zit, hmm). Rechte rug, schouders naar achteren, borst vooruit, voeten stevig op de grond.

Om het beste uit jouw oefeningen te halen zul je steeds je houding moeten analyseren en corrigeren. Dus, als het goed is, heb jij als geen ander geleerd je buik aan te spannen (want hallo abs!), rustig en beheerst in en uit te ademen, die ademhaling vast te zetten om spanning op te bouwen en kracht te zetten. En daar maak je gebruik van, toch (die luie Netflix zondag daargelaten)?

Goede gezondheid

Last but not least maakt dit hele fitchick-gebeuren je vrijwel immuun voor griepjes en ziektes. Sinds ik sport ben ik nauwelijks ziek, ik voel me zelden zwak. En als dat wel zo is, weet ik ook waarvan het komt: slecht geslapen, waardeloos gegeten. Maar over het algemeen voel ik me kiplekker. Ik eet overigens ook graag kip, lekker sorry, flauw. Een gezonde (whatever that means) voeding, dagelijkse beweging, me-time, dat zorgt er allemaal voor dat jij je tip top voelt. En is dat niet het mooiste van het hele fit zijn?

EN OH JA, BEFORE I FORGET (want ja, ik was het bijna een beetje vergeten, voor de vroege lezers): VOLG JE ME AL OP FACEBOOK EN INSTAGRAM? DOEN HOOR!

6 reacties op “Waarom ik een fitchick wil zijn”

  1. Merel schreef:

    Jaaaaa, zo herkenbaar! Je bent een topper dat je het zo onder woorden kunt brengen. X Merel

  2. Happyhealthy_iris schreef:

    Heel herkenbaar en heel mooi geschreven.
    Zo de struggle tussen ik wil geen ‘opgemaakt tutje in de gym met korte sportbroekjes en haartjes vakkundig bijeengebonden-Fitgirl’ zijn, maar ééntje die voor zichzelf zorgt, er kracht uit put om zichzelf steeds uit te dagen en voor zichzelf te zorgen. Eéntje die inderdaad niet hijgt wanneer ze de trap op loopt, ééntje die ZELF haar 200 000 kilo zware (of misschien toch een klein beetje minder) boodschappentas kan dragen..
    Ik herken mezelf heel erg in jouw manier van denken.
    DOE zo voort Monique!

  3. Eef schreef:

    Je bent een fit chickie die het super goed kan verwoorden! En een echte fitte chick heeft geen hippe broekjes enzo nodig. Want echte fitheid zit van binnen! En dat anderen dan soms ook een glimpje van die geweldig getrainde spieren opvangen, is stiekem heel leuk! Dus blijf lekker fit zijn en vooral ook trots op jezelf! (Ik vind de term fitgirl ook vreselijk, maar jij bent het gewoon!)
    O wat genoot ik laatst op vakantie toen ik per ongeluk aan het armpje drukken raakte me een Amerikaan. In een schattig zomerjurkje. En zijn vrienden stonden erbij: “look at her muscles!” Ze hebben het zelfs gefilmd. Ik lift zeker geen honderd kilo en won ook het armpje drukken uiteindelijk niet. Maar was wel trots op mezelf;-)

    • Monique schreef:

      Hhahaahah heerlijk toch! Doet me er overigens aan denken dat ik ook eens ging armpje drukken, in de veronderstelling dat ik het nu toch wel echt moest winnen. Was niet zo. Maar ach. 😛 Wel heerlijk toch, die opmerking van (over) je!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *