Travel ♡ Koh Tao: Slangen in paradijs

De keren dat ik naar het strand ben geweest, kan ik op twee handen tellen. De allereerste keer was ik nog geen één en de enige herinnering die ik daaraan heb is de verzameling schelpen die mama erna heeft bewaard. Vervolgens duurde het zo’n tien jaar dat ik de zee weer zag, écht zag, en het staat me nog scherp bij hoe we na het beklimmen van een duin aan de andere kant de blauwgrijze golven het strand op zagen rollen en ik was verbijsterd hoe immens en mooi dat alles was. Later kwam ik nog eens vaker in Scheveningen, kwam ik op een strand in Engeland tijdens een van onze jaarlijkse uitwisselingen en bracht ik een bezoekje aan Ostia bij Rome, kwam ik op Madeira en in Lissabon. Misschien heb ik wellicht inmiddels toch al iets meer stranden gezien, maar geen zo mooi als het strand van Koh Tao.

We waren om zes uur ‘s ochtends aangekomen met de nachtboot op het eiland en nadat ik eerst een stuk landinwaarts was gegaan op zoek naar een hostel, had ik uiteindelijk besloten toch het hostel bij de pier, Central Hostel Koh Tao, te proberen en moest ik nu nog enkel wachten tot de receptie zou openen. Ik had mezelf in het zand gesetteld met uitzicht op de zee en de pier met twee zwerfhonden aan mijn voeten. Later ging ik bij enkele andere reizigers zitten die ik eerder op de boot had gezien – twee Fransmannen en een man uit Baskenland met wie ik aan de praat raakte.

Uiteindelijk was het tijd dat de hostels zich zouden openen (negen uur) en scheidden onze wegen, maar Mikel (de man uit Baskenland) en ik wisselden nummers uit om eventueel later te hiken, mochten we daar beiden zin in hebben. Ik meldde me aan bij het hostel – er was nog plaats – en met een deken, kussensloop en sleutel werd ik naar de slaapzaal gebracht, waar twee Chinezen, een Zweedse jongen en nog een andere man (die de volgende dag weg was) lagen en later nog twee meisjes bij kwamen.

Deze ochtend had ik mijn zinnen gezet op een ontbijt bij Coconut Monkey. Ik had er goede reviews over gelezen op Tripadvisor en had ook wel behoefte aan iets anders dan een Thais ontbijt (geen rijst voor mij in de ochtend). Net voordat ik vertrok raakte ik aan de praat met de jongen die in het bed naast me lag en met het goede voornemen in mijn hoofd toch nog iets van mijn vakantie te maken ondanks de dompers van de afgelopen dagen nodigde ik hem uit met me mee te gaan. Adam ging mee, al ging hij enkel voor een koffie.

Hij vertelde me over het strand bij Ao Leuk, waar hij de vorige dag had gesnorkeld, dus ik besloot dat ik daarheen zou gaan. Koh Tao is niet groot en goed bewandelbaar en Ao Leuk was in een halfuurtje wel te halen. De omgeving was enorm genieten, de enorme palmbomen, de rust en stilte als je eenmaal op het stuk tussen oost en west zit en er nog nauwelijks auto’s of scooters voorbij komen en je sporadisch een huis treft. Ik had zin om hier de “jungle” in te trekken en wat te hiken, ik wist nog niet zeker of ik Mikel ging vragen of dat ik liever gewoon alleen erop uit ging.

TOT ik ineens geritsel in een struik naast me hoorde, opzij keek en… NO WAY. NO FREAKIN’ WAY! Ik moest echt twee keer kijken en durfde nauwelijks een video te maken, maar ik móest het gewoon vastleggen. Er zat een slang in de struikjes, nog groener dan de bladeren en bijna niet herkenbaar als hij zijn tong niet had uitgestoken.

“Laat die hike maar zitten.”

De rest van mijn wandeling gruwelde ik bij het idee dat er van alle kanten slangen in de struiken naar me loerden en was ik ineens superalert. Elk geluidje, elke beweging kon opeens wel een slang zijn. Gelukkig was ik die angst meteen kwijt op het moment dat ik bij het strand kwam.

Ao Leuk is een privéstrand en je moet dan ook betalen om erop te komen (ik geloof 100 baht en daar krijg je dan ook een drankje voor). De rest van de ochtend en middag chillde ik op het strand. Helaas was het te warm om in de zon te zitten, had ik mijn bikini niet aangetrokken (ik durfde ook niet te gaan zwemmen met mijn tattoo, of met de wond op mijn been die na het weghalen van de blaar was gekomen) en had ik ook geen handdoek bij, dus zocht ik een plekje in de schaduw (helaas, geen tan vandaag).

Hoewel ik honger begon te krijgen en niet op deze plek wilde eten, besloot ik toch nog wat langer te blijven en écht even rust te nemen (ik had immers de afgelopen dagen enorm veel gelopen en gehiked). Er was een soort strandhut waar je kon eten en drinken en aan lage tafeltjes op kussens kon zitten en waar een boekenkast stond, dus besloot ik op mijn dooie gemak een boek te lezen. Ik had twee jongens voorbij zien komen die voor zover ik dat meekreeg Nederlands praatten (en somehow haal je dat er toch uit), dus toen ze langskwamen om weg te gaan, sprak ik ze aan en hebben we nog een tijd staan kletsen, uiteindelijk nog samen wat gedronken en contacten uitgewisseld.

Omdat ik niet in het donker naar huis wilde lopen en eigenlijk ook de zonsondergang wilde zien, besloot ik uiteindelijk aan mijn terugweg te beginnen. Natuurlijk werd direct mijn slangenradar geactiveerd toen ik hetzelfde pad terug ging, maar ik kwam geen reptiel meer tegen (op wellicht wat hagedissen na).

Op zoek naar een eetplek stuitte ik op AC 2, een strandtent met buiten een soort veranda met lage tafels en kussens (zoals je zult gaan begrijpen: my favorite). Ik bestelde een currie met veel groenten en genoot van de omgeving, de ondergaande zon, de ruisende zee en de lampen in vorm van kleurige kwallen die boven mijn hoofd in de takken hingen en het geheel een hele cosy uitstraling gaven.

Iets verder zaten twee meisjes aan tafel en ik zag hen een ander meisje dat alleen zat uitnodigen. Op een gegeven moment gingen hun blikken mijn richting uit – mijn servies was net weggehaald – en de vraag of ik misschien bij hen wilde zitten. Zo hebben we even zitten praten, de twee Ierse meisjes die samen reisden en het Canadese meisje dat was aangeschoven. Eigenlijk een heel rare ervaring – niet het uitnodigen aan hun tafel, maar wel het volgende:

Op een gegeven moment stond het Canadese meisje op om naar de wc te gaan en… kwam niet meer terug. Waarom weten we niet, maar wel dat ze nog twee glazen wijn had genomen en niet had afgerekend. Gelukkig was het personeel heel begripvol en liet de Ierse meisjes niet betalen (de meisjes zelf daarentegen waren iets minder begripvol, haha). Ik verliet het restaurant en de twee Ieren met grote vraagtekens in mijn hoofd: “hoe haal je het in je hoofd om weg te gaan zonder te betalen als je juist door anderen wordt uitgenodigd?”

Bizar.

En wat nog meer bizar was…

Ja, dat moet wachten tot de volgende keer!

MEER REISVERSLAGEN OF JUIST OP ZOEK NAAR RECEPTEN EN FITNESS? VOLG FREUD AND FRIES OOK OP FACEBOOK OF INSTAGRAM OM OP DE HOOGTE TE BLIJVEN!