De weg naar succes is belangrijker dan het succes zelf

De weg naar succes is belangrijker dan het succes zelf | Freud and Fries

Als je ooit iemand door de gym hebt zien huppelen en dansen met een gelukzalige glimlach op het gezicht dan zou het zomaar kunnen dat je mij tegenkwam. I fell in love. And I fell hard.

In november ging ik voor het eerst sinds jaren naar de sportschool. En ik ben nog nooit zo vol geweest van een hobby. Wie had dat gedacht? Nou, ik niet, for one. Niet dat meisje dat nog geen pot appelmoes kon opendraaien, niet dat meisje dat zo’n twaalf jaar terug zuchtte en steunde wanneer haar ouders weer besloten dat het weer goed genoeg was om met de fiets naar opa en oma te gaan.

Wanneer iemand me de vraag stelt “heb je ook wel eens zo’n dag dat je totaal geen zin hebt om – ” roep ik onmiddellijk NEE. Want verdomme, ik heb ALTIJD zin om te gaan. Misschien dat ik nog niet lang genoeg bezig ben en die dip nog gaat komen maar in het afgelopen driekwart jaar was er niets zo groot als het verlangen om te gaan sporten. Niets. Zelfs niet mijn honger en ik heb écht wel een grote honger.

En een terechte grote honger. Bij een goede training hoort nu eenmaal ook een goede voeding. Ik heb het ook wel eens anders geprobeerd met – laten we zeggen – alle gevolgen van dien. Als psycholoog zijnde, maar ook gewoon als mens zijnde, leer ik ook langzaamaan wel wat mijn valkuilen zijn. Als psycholoog zijnde – maar nog altijd ook als mens zijnde – is het best frustrerend wanneer het me niet lukt ze te ontlopen. Je wilt uiteindelijk toch een soort role model zijn – hoe kun je je cliënten anders motiveren het zelf anders aan te pakken? – máár weten is nog geen doen of kunnen.

Tegelijkertijd geloof ik erin dat het misschien nog waardevoller is te laten zien dat je zelf ook met struggles zit. In mijn vrijwilligerswerk begeleid ik niet alleen een groep, ik neem zelf actief deel aan het hele proces. Jezelf durven en kunnen blootstellen is soms vele malen belangrijker dan het goede voorbeeld kunnen geven. We zien de mooie foto’s voorbij komen op Instagram die ons inspiratie geven, maar focussen ons daardoor voortdurend op het einddoel. Dat terwijl de hele weg ernaartoe (waarbij we het onbesproken laten of je het überhaupt ooit gaat bereiken en of je dat kunt accepteren wanneer dit niet het geval is) juist zo belangrijk is.

Ik merk dat ik het zelf doe wanneer ik in de sportschool weer eens zucht dat ik nog steeds niet die tien herhalingen haal. Vergetend dat ik drie weken geleden nog niet eens één herhaling kon. Mijn streven was tien (en zo staat het in mijn schema) en dus is alles onder de tien eigenlijk niet goed genoeg. Maar ondertussen heb ik wel enorme stappen gemaakt (om ook maar erover te zwijgen dat ik intussen andere oefeningen wel op heb kunnen bouwen).

Misstappen | Freud and Fries

De weg naar succes is zo enorm belangrijk. Inclusief de misstappen die je maakt. Waarvan je leert, ze soms nog eens herhaalt, maar steeds wijzer van wordt. Zolang je er niet in blijft hangen. Dit is zo’n valkuil die ik van mezelf ken: blijven piekeren over fouten. “Potverdorie, waarom heb ik het zo gedaan? Waarom lukt het me maar niet? Waarom blijf ik het steeds verkeerd doen? Hoe gaat dit me ooit nog lukken?” Ik creëer een negatieve spiraal waarin ik mezelf omlaag trek, nog minder geloof dat het me gaat lukken en in plaats van verder te gaan blijf ik vooral “lekker” hangen.

Het doet me een beetje denken aan de universiteittijd. Wanneer we te horen kregen wat er de komende periode van ons verwacht werd: welke boeken we moesten lezen, welke verslagen ingeleverd moesten worden; daarnaast werkte ik en wilde ik sporten en en en… – dan liep mijn hoofd over. Stressen om de stress – dat wil zeggen: de stress die ik verwachtte. Soms was ik er uren aan kwijt om te bedenken hoe ik het in godsnaam voor elkaar zou krijgen. Uren die ik ook had kunnen besteden aan gewoon beginnen. En uiteindelijk kreeg ik het altijd af dus was het zelfs nodeloze stress.

Te veel tijd steken in ontevreden en onzeker zijn over jezelf. In de spiegel kijken en je afvragen wanneer nu eindelijk dat resultaat eens te zien is. Waar blijven die spieren? Waarom verdwijnt dat laagje vet niet? Vinden anderen mijn benen ook te dik? Vragen die ik mezelf stel maar ik verwacht dat ik daarin niet de enige ben.

In plaats van je lichaam te accepteren zoals het nu is en te zien wat je er nu al mee gedaan hebt (en wat het nu al voor je kan doen), wordt de focus gelegd op waar het nog in tekort komt. Een negatieve associatie die niet alleen je humeur laat dalen maar het bovendien alleen maar moeilijker voor jezelf maakt om door te zetten: je doet het immers eigenlijk helemaal niet goed – je kan het niet, je presteert niet zoals anderen (dat wel lijken te doen), je behaalt je resultaten niet snel genoeg… Je kunt me vast wel aanvullen.

Waar de focus ligt op falen zou de focus op behalen “moeten” liggen. Wat ga je behalen, wat heb je behaald? Dat is een lastige mentale knop om om te schakelen maar wel een essentiële. Breng jezelf niet omlaag met negatieve gedachten. GELOOF IN JEZELF. Zelfs als dat in eerste instantie moeilijk is, want dat is het.

Toen ik voor het eerst een stang in mijn nek legde voelde dat absoluut niet prettig. En nog steeds is het af en toe even zoeken naar een fijne positie. Maar het maakt me sterker, fysiek en mentaal. Mijn barbell is jouw (en mijn!) zelfvertrouwen. Soms moet je eerst doen alsof voordat het natuurlijk wordt. You gotta act confident in order to be confident. You gotta act strong in order to be strong.

You can do it!

WIST JE AL DAT FREUD AND FRIES OOK EEN FACEBOOKPAGINA HEEFT? JE KUNT ME OOK OP INSTAGRAM VOLGEN VOOR EEN KIJKJE ACHTER DE SCHERMEN!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *