May I #prayforParis?

Het is twee dagen na 13 november, de dag die net als 7 januari, 11 maart, 7 juli en 11 september op mijn herdenkingskalender kan worden aangekruist. Niet dat ik werkelijk een kalender bijhoud, maar het is wel de zoveelste getekende dag. Het is twee dagen na weer een dag van internationale rouw en mijn tijdslijn staat vol met discussies.

Tussen het blauw, wit en rood duiken ook de stemmen op die roepen dat het allemaal nutteloos is. Dat we niets opschieten met onze #prayforParis en veranderde profielfoto’s. Dat we hypocriet zijn omdat we ook nooit stilstaan bij hetgeen zich dagelijks aan de andere kant van de evenaar afspeelt.

Ook ik stelde mezelf de vraag of ik hypocriet ben. Mag ik stilstaan bij iets wat opeens wel heel dichtbij voelt, een gebeurtenis die plots vele levens verwoest en daardoor in de media terechtkomt? Mag ik #prayforParis gebruiken ook al bid ik nooit? Maakt het me hypocriet omdat ik meestal gewoon mijn ogen sluit?

Of maakt het me mens?

Wanneer iemand overleden is condoleer ik de nabestaanden. Niet omdat ik denk dat die ene spijtbetuiging van mij het verlies werkelijk gaat verzachten. Misschien dat de mijne samen met die van tientallen anderen enig effect zal hebben, maar het verandert niets aan de situatie. Dat is ook niet mijn verwachting. Neemt niet weg dat ik mijn medeleven wil tonen.

Geldt niet exact hetzelfde voor eenieder op social media?

En toch doe ik het niet elke dag. Terwijl er wel elke dag, ergens in de wereld, groot leed is. Hongersnood in Afrika, de oorlog in Syrië, mishandelde straathonden in Turkije; sluit ik daarvoor dan simpelweg mijn ogen? Of ben ik, hoe lafjes het ook mag klinken om daar mijn excuus in te vinden, gewoon een mens?

Ik ben een mens en ik ben me ervan bewust dat er veel gebeurt in het leven van alledag. Er is echter maar één leven dat ik werkelijk kan leiden en dat is mijn eigen. Ik kan me omhullen door al het negatieve in de wereld óf ik kan ervoor kiezen naar het halfvolle glas te kijken. Dat betekent niet dat ik het niet vreselijk verdrietig vind. Dat betekent niet dat het me niets doet. Dat betekent niet dat er een deel van het glas niet gevuld is. Het betekent enkel dat ik ervoor kies niet huilend in een hoekje te gaan zitten omdat het nu eenmaal een sad, sad world is.

Een dag als 13 november is tegelijkertijd een eye-opener. Kijk eens wat ik heb, kijk eens naar mijn mooie leven. Niet kniezen maar kansen aangrijpen en voor mijn leven kiezen. Ik wil me niet laten omwentelen door het negatieve maar kies ervoor erboven te staan. Ik droom, ik verlang en ik wil en niemand heeft er wat aan als ik bij de pakken ga neerzitten. Daar wordt de wereld niet beter van.

Natuurlijk zullen er nog steeds dagen zijn that it’s you and your tiny big problems. Natuurlijk ga ik nog eens klagen over mijn eetgedrag en dat ik soms te veel pak en daarvan baal terwijl er ergens anders in de wereld hongersnood is. Daar ben ik niet trots op maar dat is nu eenmaal hoe we (in ieder geval, ik) ons gedragen.

Het is vreselijk wat er is gebeurd en wat er dagelijks gebeurt. Maar laat jouw leven er niet om draaien. Er is maar één leven waar je daadwerkelijk invloed op hebt.

Make it worth it.