De eerste keer

Met mijn hart bonzend in mijn keel en knikkende knieën stap ik over de drempel. Links van me staat een jongeman achter de balie met donker haar en blauwe ogen. Je typische mooiboy die de knappe jonge meisjes in ontvangst mag nemen. En mij.

“Kom maar mee, dan stel ik je even voor.”

Zijn glimlach die me op ieder ander moment had kunnen verleiden, werkt nu alleen maar averechts. Ik werp nog een laatste wanhopige blik op de deur maar, nee, het is te laat.

We staan in een ruimte met alleen maar tapijt en enorme ramen die van de vloer tot het plafond reiken. Dit is waar het zal gaan gebeuren. Ik hoor gekreun en gekling van metaal op metaal. Overal om me heen rood aangelopen hoofden en vertrokken gezichten.

Opeens herinner ik me dat ik altijd zo’n hekel had aan zweet. Zout in mijn ogen en mijn shirt vastgeplakt aan mijn huid. Bloed dat naar mijn hoofd steeg zodat iedereen de hele dag kon zien dat ik had “gesport.” Of, hoe je het noemen wilde.

Vóór vandaag heb ik slechts in mijn eigen appartement geoefend. Alleen. Veilig en vertrouwd. Was dit nou wel zo’n goed idee?

“Wat wil je doen?” vraagt een paar prachtig blauwe ogen, ik bedoel, vraagt een man met een paar prachtig blauwe ogen.

Ik bevrijd een arm uit de houtgreep waarin ik mijn armen voor mijn borst hield. Een onzekere vinger wijst richting het enorme toestel. Is dit niet waar ik voor gekomen ben? Heb ik hier niet stiekem van gedroomd, naar uitgekeken, naar verlangd? Het is nu of nooit. Of in ieder geval nu of anders voor lange tijd niet. Dit is het moment om de kans te wagen.

Ik duik het krachthok in.

De allereerste keer

Niets is zo eng als de allereerste keer. De allereerste keer in de auto, de allereerste keer op een nieuwe school, de allereerste keer. Je hebt misschien een vaag idee van hoe het zal zijn, maar eigenlijk is het vooral onbekend terrein. Anderen kunnen je vertellen dat het zo en zo zal zijn, maar je moet het vooral zelf ervaren.

Hallooooo, e-heng!

Ik herinner me nog mijn eigen allereerste keer; een slap aftreksel van het hierboven beschreven scenario. Wat echter hetzelfde is, is de spanning die erbij komt kijken. Misschien niet zo extreem als bonzende harten en trillende vingers, maar in ieder geval voldoende om (vooral) meisjes en vrouwen uit de squatrekken te houden.

En ja, daar hoor je thuis, vrouw.
Niet aan het aanrecht.
Niet achter de strijkplank.
Nee, in het rek. Het squatrek.

Maar wat houdt ons (lees: de vrouw, maar óók de man die nog staat te aarzelen) toch tegen? En nog belangrijker: wat doe je eraan?

Ik weet niet hoe het moet

Het is waar en je zult er niet aan ontkomen. Je kunt erover lezen, je kunt filmpjes kijken, maar zoals bij autorijden, fietsen, dansen en vrijwel elke fysieke (en soms ook mentale) activiteit geldt dat je het moet ervaren om het écht te leren. Gitaar leer je ook niet spelen door erover te lezen, je moet het DOEN.

En dat gaat nooit perfect.

Het is niet fijn om voor jouw gevoel de enige te zijn die totaal de ballen niet snapt van de uitvoering van een deadlift. Je ziet alle anderen vol vertrouwen met dumbbells gooien (alhoewel, ik hoop dat ze niet werkelijk met dumbbells gooien – dat is níet normaal!) en sjouwen met stangen. Iedereen staat voor de spiegel en loopt rond alsof ze dit al jaren doen. En dat doen ze misschien ook wel.

Besef dat zij op een heel ander punt zijn dan jij. Besef dat zij ook ooit twijfelend voor de spiegel of tegenover het squatrek stonden. Besef dat zij de eerste keer ook gespiekt hebben bij hun buurman om te zien hoe die oefening nu wordt uitgevoerd. Zover ik weet is deadliftkennis niet iets wat aangeboren is.

Alhoewel…

Maar let’s get real:

De meeste mensen hebben die eerste keer gehad waarbij ze niet precies wisten wat te doen. Maar daar zijn instructeurs of vrienden voor (hoewel ik de voorkeur geef aan professionals), maak daar ook gebruik van. Wees niet die powerlifter die veinst te weten wat hij doet en zichzelf jarenlang een verkeerde houding aanmeet.

Het is geen ramp niet te weten wat je moet doen. Daarvoor is het je eerste keer.

Iedereen kijkt naar me

Niet alleen jijzelf kijkt toe (via de spiegel) en misschien een instructeur, maar voor je gevoel zijn de ogen van de hele gym op je gericht.

“Wat komt zij [hij] hier nu doen?”
“Ga maar terug naar je roze fluffy dumbbells, jongedame!”
“Ben jij geen vrouw dan?”
“Kijk haar stuntelen. Duidelijk de eerste keer!”

Negatieve verwachtingen die gebaseerd zijn op – wat? Op dingen die nog zouden moeten gaan gebeuren. Die misschien zullen gebeuren. Die nog niet zijn gebeurd. Hoe functioneel is het om daar al over na te denken?

Het enige wat dit doet is de focus op jezelf versterken. En dat, in combinatie met een negatieve verwachting, zorgt ervoor dat je je meer bewust wordt van je gedrag, van elke beweging, van alles wat je doet en wordt de kans groter dat er ook daadwerkelijk iets fout gaat. Dat heeft te maken met de self-fulfilling prophecy: de verwachting dat iets gaat gebeuren maakt (direct dan wel indirect) dat het gebeurt.

Voorbeeld: je bent zo gefocust op de indruk die je maakt terwijl je langsloopt; je hebt het gevoel alsof iedereen naar je kijkt en je nastaart, je werpt voor de zekerheid nog een lange blik in de spiegel – heb je nu wel de juiste kleding aangetrokken, zit je haar wel goed – en BAM! opeens blijkt daar een paal te staan waar je zo tegenaan loopt. De focus lag zo op jezelf dat je vergeten was om je heen te kijken.

Mensen hebben de neiging de gedachten van anderen in te vullen en zelf te interpreteren. “Ze zullen wel denken dat…”

Probeer niet te denken aan wat een ander zou denken. Je weet tóch niet wat er in hen omgaat. Grote kans dat je het verkeerd inschat en al heb je wel gelijk: wat heb je eraan om dat te denken? Helpt het je? Waarschijnlijk niet.

Leg de focus ook niet te veel op jezelf. Leg de focus op de taak. Concentreer je op de uitvoering van de oefening en je zult zien dat het vanzelf beter gaat.

Ik doe het vast verkeerd

Klopt.

Sorry, ik kan het niet mooier maken dan dat het is. Het is nu eenmaal zo. Je doet het vast verkeerd.

De eerste keer. De tweede keer. De derde keer waarschijnlijk ook nog. Je wordt echter, als het goed, ook steeds een stukje beter. Dat geldt niet voor iedereen. Er zijn ook genoeg sporters die nog altijd een verkeerde houding aannemen. Omdat ze het nooit geleerd hebben. Omdat ze nooit om hulp gevraagd hebben. Omdat ze niet luisteren wanneer er advies wordt gegeven. Of omdat ze gewoon lekker hardnekkig blijven doorgaan.

Maar zo ben jij niet natuurlijk.

Dat neemt niet weg dat er in het begin veel is om te leren. Er is zoveel om aan te denken en dat allemaal tegelijkertijd.

Rug recht.
Schouders naar achter.
Armen gestrekt.
Maar niet helemaal gestrekt.
Bovenarmen stilhouden.
Beweging helemaal afmaken.
Blijven ademen!

Geen wonder dat je fouten gaat maken. Die fouten horen er echter gewoon bij en van die fouten kun je ook weer leren.

En af en toe (JUIST wanneer je eenmaal vaker in het squatrek staat of met dumbbells aan het gooien bent – again, DON’T! – want dan beseffen anderen dat jij serieus bezig bent) zal er af en toe iemand op je afstappen met een goed bedoeld advies. Neem het aan, kijk of je er iets mee kunt (en ben dan niet de hardnekkige en koppige sporter) en leer van je fouten.

Wat is het ergste dat kan gebeuren? Dat iemand zegt hoe je het beter kunt doen zodat jij minder kans hebt op een blessure?

Laat één ding duidelijk zijn: ik wil dat jij gaat squatten, dat jij gaat deadliften, dat jij een clean and press doet. Als jij dat ook wilt. Als jij dat wilt, laat je niet tegenhouden door angsten.

Onzekerheid en angst voor iets nieuws is niet gek of vreemd of abnormaal, het hoort er allemaal bij. Laat je er niet door afremmen of tegenhouden. Het is een drempel die je over moet, daarna, dat beloof ik je, zal het je zo gemakkelijk afgaan en loop jij, net als ieder ander, vol vertrouwen door de zaal.

WIST JE AL DAT FREUD AND FRIES OOK EEN FACEBOOKPAGINA HEEFT? JE KUNT ME OOK OP INSTAGRAM VOLGEN VOOR EEN KIJKJE ACHTER DE SCHERMEN!