Ik geniet, maar wel met mate
Deze titel kan best wat reacties teweegbrengen, I know.
❝Kom op, meid, je hoort toch zeker volop te genieten!
Maar ho, wacht even. Hear me out. Wacht even met die duizend-en-één comments. Alhoewel, kom maar met die duizend-en-één comments, that’d be a first.
Eigenlijk geniet ik niet enkel met mate, maar geniet ik volop. Alleen, wanneer ik mijn bakjes met salades of simpele crackers tevoorschijn haal, wordt dat door sommige mensen in mijn omgeving gezien als niet écht kunnen genieten. Wat ik sowieso al een beetje een verstoord beeld vindt, immers, waarom zou ik daarvan niet kunnen genieten? Waarom zou ik eerder verveeld raken van dagelijks eenzelfde soort salade dan jij van je dagelijkse boterham met pindakaas?
Ja, zelfs al hebben we het over pindakaas.
Genieten is voor mij niet per se pizza’s en frietjes satésaus en All You Can Eat. Hoewel het écht wel kan bijdragen aan genot – let’s keep it real. Maar als ik sommigen mag geloven is het eten van een salade, of beter: je houden aan een voedingsschema en dus niet eten op impuls het toonbeeld van niet-genieten. Nou, laten we dat dan als beginpunt nemen.
❝Ik geniet, maar wel met mate.
Wat voor mij betekent dat ik mij voor het grootste deel van de dag houdt aan een schema wat een ander (Health Advies Breda) voor mij heeft opgesteld. En één dag in de week heb ik een refeed maaltijd (niet te verwarren met cheat want er is weinig vals spelen aan) waarbij ik iets mag eten wat niet in mijn schema staat en waar ik op dat moment gewoon enorme zin in heb, plus, het mag behoorlijk calorie- en koolhydraatrijk zijn. Niet helemaal mijn schema, maar het is natuurlijk nog steeds part of the plan. Dus in termen van genieten: de meeste dagen niet-genieten, één maaltijd wel-genieten.
Ik vind het heerlijk. Het past perfect bij wat ik voor ogen heb. En ik zal je vertellen waarom.
Ik heb doelen
Geen wedstrijd. Geen fotoshoot. Geen wankele gezondheid. Geen boys I need to impress. Geen externe reden waarom ik vet moet verliezen of een bepaald lichaam wil verkrijgen. Mijn doelen hebben niets te maken met een écht moeten. Er is niemand om me aan te verantwoorden en als ik wil kan ik elk moment zeggen: never mind, I quit. Al moet je beseffen dat je dat áltijd kan, zelfs wanneer we het over fotoshoots en wedstrijden hebben. You decide.
Mijn streven mag dan ooit geboren zijn uit een obsessie, tegenwoordig kan ik oprecht zeggen dat ik tevreden ben maar vanuit die tevredenheid wel verder wil doorgaan én durf door te gaan. I’m not one for stilzitten en resting my case. Dus heb ik doelen gesteld. Meer spierdefinitie zien bijvoorbeeld. Meer lijntjes in mijn benen, mijn schouders, mijn rug en buik. Daarvoor train ik. En daarvoor houd ik me (zo goed als mogelijk, maar daarover dus hieronder meer) aan voedingsschema’s.
Niet uit onvrede met mezelf maar omdat er niets zo heerlijk is om aan jezelf te werken. Te sleutelen.
Een vast voedingsschema klinkt misschien als een opgave, als afzien, als geforceerd – of welke benaming je eraan wilt geven – maar zo zie ik het niet. Het past in mijn plaatje en geeft me rust. Jij je boterham met pindakaas, ik mijn salade met tomaat, komkommer, avocado, pijnboompitjes en gerookte kip.
Ik heb behoeftes
Ik heb doelen maar ik heb ook behoeftes.
Wat ik dan weer vaak opmerk (en voorheen ook bij mezelf merkte), is de paniek die ontstaat wanneer je moet afwijken. Wanneer een vriendinnetje vraagt om uiteten te gaan, wanneer je op vakantie bent en niet de juiste producten hebt, wanneer je een bakje bent vergeten, wanneer je date je mee uit eten neemt, wanneer… vul maar aan. Dat je niet af kán wijken. Of durft, want eigenlijk is het vaak “een durft”.
Ik ken bij mezelf die valkuil en kies er dus bewust voor daar niet in te trappen. Dat is wat ik bedoelde met me niet helemaal strak aan mijn voedingsschema houden. Zo’n voedingsschema is leuk en goed voor je (of kan het in ieder geval zijn) en als ik me er totaal niet aan zou houden, zou het nergens op slaan om er toch een te nemen, maarrr… het hoeft niet obsessive te worden. Het is niet zwart-wit, niet alles-of-niets. Het is niet “strak voedingsschema” of “ongeremd eten waar je zin in hebt” (hoewel dat ook best goed voor je kan zijn, want vaak weet je lichaam wel waar er behoefte naar is).
It’s not either this or that.
En stel jezelf eens de vraag: “wat als…?” Wat als je afwijkt? Die worst-case-scenario die jij in je hoofd hebt, hoe groot is de kans dat dat werkelijk gaat gebeuren? Die ene keer pizza gaat er dus écht níet voor zorgen dat je vijf kilo aankomt. Of dat je je doelen niet zult bereiken.
Ik heb mezelf
… er vooral niet mee.
Dat probeer ik in ieder geval te voorkomen.
Waar die doubts over pizza wel voor zorgen is dat je kunt kiezen tussen jezelf extreem rot voelen (want toch toegegeven, maar had het niet willen doen) OF jezelf allerlei dingen ontnemen en uiteindelijk terugkijkend op je leven beseffen dat je je helemaal in beslag hebt laten nemen.
Of ik uiteindelijk mijn point across krijg, weet ik niet, maar wat ik vooral duidelijk wil maken is dat je vooral niet moet verzanden in het een of het ander. Het is niet je blindstaren op een schema en alles doen en laten voor één bepaald doel, waarbij je nooit eens een zijstapje mag nemen. Het is óók niet doelloos door het leven gaan en gewoon maar “wat komt dat komt.” Ik geloof in je doelen voor ogen houden maar ook beseffen dat er niet één weg is die naar Rome leidt. Of naar de sportschool. Of je streefgewicht. Of je streeffiguur. Of wat ook.
Dus alles met mate, maar vooral: GENIET.
VOLG FREUD AND FRIES (EN MIJ) OOK OP FACEBOOK OF INSTAGRAM!
Aaah weer zo’n goed geschreven stuk van je. Ik vind het super knap hoe je er in staat en het aan pakt. Dus geen commentaar maar een dikke “thumbs up”.
Aaah, Merel, wat ongelofelijk lief dat je dit zegt! Thanks chick!