Personal Body Plan ♡ Week 15
“Mijn ouders hebben weer friet gehaald. Altijd die verleidingen, de saboteurs!”
“Mijn vriendinnen blijven steeds zeuren dat ik gewoon mee moet doen, dat ik best een stuk taart kan nemen. It’s driving me nuts!”
“De familie snapt er helemaal niets van wat ik doe. Steeds weer vragen en steeds weer alles moeten verantwoorden…”
Uitspraken die je misschien wel bekend voorkomen. Omdat je ze zelf maakt of omdat een van je fitte maatjes hem gemaakt heeft. Jouw omgeving: de saboteurs. Maar verdienen ze deze negatieve benaming eigenlijk wel? Ik wil daar wel zo mijn vraagtekens bij zetten, naar aanleiding van een mooie IG-post die ik last bij deze toffe Amersfoortse die het al eerder benoemde: de rol van de omgeving – van ons systeem – in ons zelfgecreëerde fitte leventje.
Is er een speciale aanleiding dat ik het in deze week van Personal Body Plan benoem? Misschien wel. Af en toe eet ik namelijk samen met iemand die zich niet aan “mijn regeltjes” houd. Betekent dat ik eet zonder mijn macro’s te tracken, zonder af te wegen, zonder wat meer clean te eten. Daar kies ik overigens zelf voor. Ik heb het dan ook niet over een saboteur. Ik heb het over gewoon iemand die niet zo bezig is met de invulling van zijn voeding (wat niet wil zeggen dat hij ongezond eet), met cijfertjes en gewicht en krachttraining en cutten en meal preps. Dingen waar eigenlijk heel veel mensen niet mee bezig zijn, maar je zou het bijna vergeten wanneer je eenmaal over die drempel bent. En zeker wanneer je je in de fitgirl (of boy) Instagram bevolking begeeft, is het makkelijk over het hoofd te zien dat er nog een hele wereld daarbuiten is. Zijn zij de vreemdelingen of zijn wij dat?
Toen ik enkele maanden geleden mijn Personal Body Plan begon was ik al even bezig met krachttraining, lette ik al langer op mijn voeding en trachtte ik zo actief en gezond mogelijk te leven. Mijn omgeving zag mij niet van de een op de andere dag veranderen van couch potato in fitgirl (al wens ik me niet graag te scharen onder de noemer fitgirl, maar ach, ik gebruik ook de hashtag dus laat ik niet te hypocriet zijn) maar ik begon wel ineens te praten over mijn macro’s en caloriebudget en ik kon opeens weer niet alles mee-eten “want ik lette wat meer op.”
Voor anderen was die verandering misschien wat drastischer. … Dat kost tijd.
Jij hebt er lang over kunnen denken. Het idee is gaan broeien. Het begon ooit met eens met die vage wens (“ik zou graag wat van die overtollige kilo’s kwijt willen,” “doe mij maar dikke quads in plaats van die spillebeentjes,” of “abs zijn dus echt vet cool!”), werd iets waarnaar je hunkerde en waarover je droomde, je begon die wens hardop uit te spreken, ging op onderzoek uit hoe je dat het beste kon behalen en kwam uiteindelijk bij bijvoorbeeld Personal Body Plan (of wat ook) terecht omdat je er eens wat van had gehoord en het wel leuke resultaten beloofde. Hoewel de uiteindelijke beslissing misschien voelde als een impuls, was er al een halfjaar aan vooraf gegaan waarin je voor- en nadelen overwoog, je afvroeg of je je geld er werkelijk aan uit wilde geven en of het voor jou ook zou werken.
“Hallo, ik ben Monique en vanaf vandaag zie je me alleen nog maar met bakjes rondlopen, kun je alleen nog maar fatsoenlijke gesprekken met me voeren als het over gewichten en reps gaat en wil ik dat je vraagt of ik inmiddels al die lang gewilde abs heb.”
❝Deal with it.
Hoewel ik (en jij) er lang over heb mogen doen om tot de life changing beslissing te komen – ik in feite een soort nieuwe ik word – zien jouw familie, vrienden, collega’s jou van de ene dag op de andere veranderen. Van couch potato naar fitgirl, van drie-keer-in-de-week-naar-de-Mac naar gigantische spierbundel. Of wat ook. Wen er maar aan. En vooral geen vragen stellen want ik heb geen zin me steeds te moeten verantwoorden. Echter, zoals jij er weken of maanden of jaren over hebt gedaan tot die beslissing te komen, heeft jouw omgeving ook die tijd nodig. Dat jij eruit bent, betekent niet dat het voor hen allemaal zo helder en duidelijk is.
Bovendien, vaak is je omgeving bezorgd. Vanwaar ineens die verandering (je was toch al goed zo)? Is het niet wat extreem (ook meteen zo streng voor jezelf)? Zoals met elke interpretatie baseren we het vaak op zichtbaar gedrag en onze eigen invullingen. Ik zie iemand anders lachen + mijn negatieve zelfbeeld = ze zullen het wel over mij hebben. Je kind, vriend of vriendin wil opeens alleen maar bepaald voedsel eten, klaagt over te veel boter in de pan en kan niet meer afspreken omdat er een training gepland staat. Menu’s moeten uitgebreid gescand worden en stapavondjes zijn er niet meer bij. Gaat dat wel goed?
Zelf kom ik uit een behoorlijk Bourgondische familie. Eten is gezellig en eten is lekker, soms wat vettig (maar niemand noemt het zo) en flink zoet. Grote lappen vlees, een beetje groente, frietjes erbij. I’m the odd one out. Ook ik heb geklaagd over “waarom is het zo gewoon om bij de snackbar te eten maar kijkt iedereen op wanneer je met meal preps of een salade aankomt” en “ik wou dat groenten niet zo belachelijk duur waren” (behalve bij de Lidl dan – hoera voor de Lidl!).
Het is nu eenmaal zo dat we “gezond” eten vaak zien als saai of eigenlijk niet zo erg lekker (en waarom ik Freud and Fries ben begonnen, want ik wil graag het tegendeel bewijzen). En het is nu eenmaal zo dat mensen vraagtekens zetten bij een veranderde leefstijl. Maar vergeet niet dat jouw omgeving niet het hele proces heeft doorlopen wat jij wel hebt doorlopen en bezorgdheid en onbegrip vaak een enorme rol speelt. Natuurlijk mag je er eens over klagen maar besef ook dat jij een hoop vragen uit de wereld kunt helpen door zelf je mond erover open te doen. Maak jouw omgeving onderdeel van jouw proces.
Hoe is dat voor jou verlopen? Heb jij je omgeving erbij kunnen betrekken en hoe gaan zij ermee om dat jij “net wat anders” leeft?
VOLG FREUD AND FRIES OP FACEBOOK OM OP DE HOOGTE TE BLIJVEN VAN DE LAATSTE BERICHTEN OF OP INSTAGRAM VOOR EEN KIJKJE ACHTER DE SCHERMEN!
Social
Follow me on: