Personal Body Plan ♡ Week 7

Op de fiets naar de sportschool. Acht lange kilometers in het donker, een klein lampje voor en achter op mijn fiets. Het is herfst, het regent, het is koud. Mijn handschoenen liggen warm en droog thuis, mijn handen verkleumd en koud rondom mijn stuur. Iets is misgegaan op mijn weg naar buiten, toen ik nog niet besefte dat het buiten kil en nat zou zijn. Water spettert via mijn fietsband achter op mijn stoffen joggingbroek en op de pijpen. In mijn sportschoenen zelfs.

Dit is geen doen. Waarom doe ik mezelf dit aan? De volgende keer ga ik gewoon met de trein. Dit trek ik niet. Acht kilometer heen en acht kilometer terug. In de winter? Door de koud? Door de regen? En dan dadelijk nog sporten, legday. Dan begint de ellende pas –

HO, wacht eens. Dan begint de ellende pas? Wat gaan we nou krijgen?

Precies een jaar geleden schreef ik me in bij de sportschool. In de zomer had ik Insanity gedaan, vervolgens thuis aan de slag met dumbbells. En uiteindelijk op aanraden van een vriendin naar de sportschool. Ik was op slag verliefd en nooit was er een moment dat ik eraan twijfelde of dit wel meant to be was. Nu wel?

Het antwoord wist ik meteen: nee.

Ik was alleen even in de negatieve spiraal terechtgekomen. Regen, kou, wind, niet de ideale setting om te denken over je uitsloven in de sportschool. Niet nu ik zat te rillen op mijn fietsje en nog een halve route voor me had. Tegelijkertijd besefte ik dat ik hooguit nog een halfuur in die setting zou blijven. Een halfuur op mijn hele leven. Wat is dat nou?

En hoe vaak had ik het al niet eerder meegemaakt? Dat ik naar huis fietste door regen en wind, dat ik na een nacht stappen met vermoeide benen nog naar huis moest fietsen, dat ik in de winter mijn handschoenen vergeten was maar toch door moest, dat ik met de trap naar de vierde verdieping moest na zes uur lang niet te hebben gegeten. Ik kwam er altijd. Hoe uitgeput, hoe slap, hoe vreselijk ik me ook voelde, ik kwam er.

Weet je, het leven verloopt niet in een stijgende lijn. Dat weet jij net zo goed als ik. Ups en downs, dat is wat dit hele bestaan zo spannend houdt.

In week zeven van mijn Personal Body Plan had ik wat meer moeite met mijn workouts. Ik vond ze minder leuk dan voorheen en ging er soms zo hard doorheen (50 minuten) dat ik me afvroeg of ik ze nog wel goed uitvoerde. Tegelijkertijd heb ik het idee dat ik eindelijk de eerste nieuwe lijnen zie verschijnen en daar ben ik behoorlijk trots op (lees: korte mouwen aandoen met deze kou). Ik kan soms met een naar en onrustig gevoel naar de sportschool fietsen maar het allemaal even vergeten wanneer ik tussen de rekken met dumbbells en het squatrek sta.

Ik weet ook dat ik ZELF invloed heb over hoe ik naar mijn dag kijk. Hoe ik elke situatie interpreteer. Dat is namelijk het mooie, maar ook het minder mooie, je hebt zelf de invloed (ook al voelt het de ene keer wat minder beïnvloedbaar): jij bepaalt of een situatie positief of negatief wordt benaderd.

Als een workout niet goed gaat kan ik gefrustreerd zijn of ik bedenk dat het de volgende keer alleen maar beter kan gaan. Als ik een afwijzing krijg kan ik dat als falen zien maar ook als een leermoment: hoe ga ik het de volgende keer beter aanpakken? Als ik door de regen fiets kan ik het zien als demotiverend voor mijn training of als de bui die vanzelf ook weer overgaat.

En ik fiets door een plas water. Het water spettert op mijn stoffen joggingbroek en op de pijpen. in mijn sportschoenen zelfs. Het is water is nog steeds nat. Het is buiten kil, het regent nog altijd, mijn handen liggen nog altijd verkleumd en koud rondom het stuur. Maar in tegenstelling tot een paar minuten geleden doet het me ineens heel wat minder. Ik heb zin om naar de gym te gaan, ik heb zin om te trainen en die bui, weet je, die waait ook wel weer over.

WIST JE AL DAT FREUD AND FRIES OOK EEN FACEBOOKPAGINA HEEFT? JE KUNT ME OOK OP INSTAGRAM VOLGEN VOOR EEN KIJKJE ACHTER DE SCHERMEN!