Marikenloop ♡ Doelen bijstellen: A failure?

Marikenloop 2017 | Freud and Fries

Eigenlijk had ik nee moeten zeggen. De eerste keer al, toen mama vroeg of ik mee wilde doen. Eigenlijk had ik verstandig moeten zijn en moeten zeggen dat “ja, ik wil wel” maar “nee, beter van niet.” Van nul naar tien, Monique, in twee maanden? For real? Naast je vier keer in de week fitness en één keer per week bokszaktraining. En vergeet niet dat het al bijna een jaar geleden is dat je nog écht liep. Je weet wel, Marikenloop 2016. Ga je je nu werkelijk inschrijven voor de tien dit jaar,

Natuurlijk zei ik ja.

Sommigen noemen het stupidity, anderen noemen het stommiteit. Het is maar net of je er graag een Engels woord tussen gooit, zoals ik. Maar zelf noem ik het liever naïviteit. Immers, dacht ik vorig jaar ook niet dat het onhaalbaar was, maar deed ik het toch? Als bewijs hangt de medaille aan de spiegel op mijn slaapkamer. Ik wilde verdorie weer een medaille.

Al snel ontdekte ik dat het kansloos zou zijn.

Ja, écht kansloos. Mijn eerste oefenloopje (om te bevestigen dat ik nog wel in staat was te joggen) ging prima. No problem. Maar toen ik daarna ging oefenen en opbouwen kreeg ik al vrij snel last van mijn scheenbenen. “Gaat wel over,” dacht ik nog. Maar het ging niet over en bij elke lichte versnelling kreeg ik al pijn in mijn schenen. Alsof mijn vel daar op knappen stond. En ondertussen kropen de weken voorbij.

Marikenloop 2017 | Freud and Fries

Na weer een poging belde ik mama op. “Ik ga het niet doen. Het lukt me echt niet.” Vervolgens liep ik na een wandeling van een uur nog drie keer anderhalve kilometer, maar het werd duidelijk dat tien kilometer een illusie werd. Ik schakelde nog even Health Advies in om in drie weken op te bouwen, een allerallerlaatste poging (ja, koppig?), maar moest het toch echt onder ogen zien: no way hosay dat ik in twee weken nog van twee naar tien zou gaan. Ik moest rust nemen en tegelijkertijd opbouwen. Hoe dan?

Ongeveer een week voor de Marikenloop kregen we ons startnummer binnen en las ik de mededeling dat je je afstand kan aanpassen. Oké, tien was mijn doel, maar waarom niet de vijf?

Ergens voelde het als opgeven, maar tegelijk dacht ik: NEE. Nee, halloooo, waarom zou je niet je doelen mogen bijstellen? Als je ontdekt dat je je gestelde doelen niet kan bereiken – omdat de omstandigheden zich nu eenmaal niet ervoor lenen (of je blijkbaar te hoge doelen hebt gesteld) – ga je toch niet direct bij de pakken neerzitten? Zo sprak ik laatst een meisje dat Toegepaste Psychologie had gestudeerd. Toen zij haar studie startte werd beloofd dat er daarna banen zouden zijn. Maar nu worden deze psychologen weer niet erkend door de zorgverzekering en kan ze alsnog niet doen wat ze voor ogen had. Maar betekent dit dat ze niet een andere weg in kan slaan? Betekent dit dat ze de hoop moet opgeven? Nee, natuurlijk niet.

Marikenloop 2017 | Freud and Fries

Ik wijzigde mijn afstand in vijf kilometers en rende. Met twijfel. Ik had niet meer gelopen sinds de laatste mislukte poging en wist dus niet of ik last zou krijgen van mijn schenen. Was de rust genoeg geweest? Waren de tips van Runner’s World voldoende geweest? Zouden mijn nieuwe schoenen mijn problemen uit de lucht halen?

Iets was het in ieder geval. Want pijnloos rende ik de 5 – in 25.51 minuten. HELL YEA.

Marikenloop 2017 | Freud and Fries

BLIJF OP DE HOOGTE DOOR FREUD AND FRIES OP FACEBOOK EN INSTAGRAM TE VOLGEN!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *