Personal Body Plan ♡ Week 12

Mijn Personal Body Plan | Freud and Fries

The good, the bad and the ugly.

Elke maandag een post over mijn Personal Body Plan. Wat me bevalt. Wat me niet bevalt. En waar ik tegenaanloop. En vandaag wat meer van het laatste: the ugly.

Week twaalf: de volgende meting. Ik had er nog niet bij stilgestaan tot een vriendinnetje het in een gesprek noemde: “vrijdagochtend ga ik foto’s maken.” Oh shit, foto’s. Progressiefoto’s. Was ik daar wel klaar voor?

Het bleek van niet. Zaterdagochtend, gewoon na kerstnacht, nam ik de foto’s, nam ik de maten en woog ik mezelf. Zoals elke keer. Ik check nooit van tevoren wat het de vorige keer was zodat ik me tijdens het meten niet laat beïnvloeden. Ik upload de gegevens en dán kijk ik. Alles was omlaag.

Inclusief mijn humeur. Want ja, ik wil het niet toegeven, maar ik was niet tevreden. Leuk, die cijfertjes (alhoewel: de omtrek van mijn schouders omlaag? Is that a good thing?), maar waar bleven verdomme die spieren? In vergelijking met week één zag ik natuurlijk verschil. Maar dat was de vorige keer ook al zo. Dus had ik wel progressie gemaakt?

En daar ging ik. Waar ik zo hard claimde dat het niet gaat om wat je aan de zogenaamde eindstreep van PBP haalt – het stopt immers niet na die zes maanden – en waar ik zo hard claimde dat het (mij) niet gaat om die fysieke progressie, sta ik hier ineens hard te balen dat ik geen fotoresultaat zie. Monique, waar gaat dit naartoe?

Eén ding wat ik merk aan Personal Body Plan is dat de focus sterk ligt op die progressie. Zelfs al zeggen ze dat stilstaan ook progressie is en wordt er absoluut niet expliciet gestimuleerd dat je elke keer vooruitgang ziet, toch is dat wel een verwachting die getriggerd wordt. Immers, je gaat elke keer die foto’s online zetten, je coach kijkt mee, je ziet anderen in je PBP-omgeving hetzelfde doen, je creëert bij jezelf uiteraard die verwachting, en de zes-maanden-eindstreep komt steeds meer in zicht.

Het is logisch dat je niet altijd dezelfde vooruitgang blijft zien als misschien de eerste keer of die tweede keer of elke andere keer daarna. Bovendien bestaat er zoiets als de wet van de verminderde meeropbrengst, wat inhoudt dat een gevorderde sporter minder resultaat zal waarnemen dan een beginnende. Maar toch hoop en verwacht je (in ieder geval: ik) die verandering wel te zien. En leg ik natuurlijk ook gewoon lekker de focus op het negatieve: de rest was immers wel veranderd maar om de een of andere reden telt dat ineens niet meer.

Het voelde bijna alsof ik in deze maand totaal geen vooruitgang heb geboekt. Jup. Ik hoor mezelf klagen. The ugly. Perfectionisme die de overtoon voert. Terwijl ik, als ik er even over nadenk, echt wel tevreden ben. Niet alleen omdat de trainingen echt heerlijk gaan maar ook omdat ik gewoon tevreden ben met mijn 40 minuten in de gym (waar ik er voorheen 3 uur kon verblijven) en ik steeds kan blijven verhogen. En blijkbaar mensen om me heen wel verschil zien want regelmatig stapt er iemand op me af om dat even op te merken (en nee, niet alleen die ene man).

Maar hey, ik geef het jullie: the good, the bad and the ugly. Herken jij je hierin een beetje of juist helemaal niet? Laat het me weten!

WIST JE AL DAT FREUD AND FRIES OOK EEN FACEBOOKPAGINA HEEFT? JE KUNT ME OOK OP INSTAGRAM VOLGEN VOOR EEN KIJKJE ACHTER DE SCHERMEN!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *