Personal Body Plan ♡ Week 18
Doorzetter. Koppig. Een streber. Ik ben een doorzetter. Ik ben koppig. Ik ben een streber. Ik blijf doorgaan. Als ik ergens voor ga, maak ik het af.
Ik rende, elke dag. Niet vijf maar minstens vijftien kilometer. Zeven dagen per week. Ik doorliep de hele Insanity-reeks. Hoe? Geen idee. Maar ik deed het. En heb ik niet mijn katten geleerd op commando te zitten? Now you try. Bleef ik niet bloggen terwijl ik al honderden keren had willen stoppen. Niet omdat ik het niet leuk vond maar onzekerheden, energie, tijd, angsten, de vraag of iemand het wel écht leuk vond. Ik moest en zou van die heuvel skiën, al was ik bang om te skiën (of vooral bang om te vallen), al was het mijn eerste keer op skiën in de sneeuw, op een heuvel, ergens in de Amerikaanse bergen. Ik ben een doorzetter. Ik ben koppig. Ik ben een streber. Ik blijf doorgaan. Als ik ergens voor ga, maak ik het af.
Er zijn geen plannen om Personal Body Plan te stoppen. Ik doe nog braaf mijn schema (plus wat extra’s), ik vul nog vaak mijn progressie in (plus wat extra’s op mijn eigen log), ik eet nog steeds de calorieën (plus wat extra’s). Ik doe nog Personal Body Plan – ik heb er immers ook voor betaald – maar ik merk ook dat ik in gedachten al verder ben. Er is nog zo’n anderhalve maand te gaan en ik ben er mee bezig wat erna gaat gebeuren. Omdat erna niets stopt, behalve mijn betalingen wellicht.
Het dubbele aan het vak van personal trainer of coach (maar eigenlijk ook als psycholoog) is dat je er voortdurend mee bezig bent jezelf overbodig te maken. Je wilt dat de ander sterker, fitter, gezonder, beter wordt. Je wilt eigenlijk dat de ander zelfstandig kan doen wat jullie nu nog samen doen. Wat je niet wilt nastreven is de ander afhankelijk van je maken, ook al betekent dit dat je klant of cliënt uiteindelijk weggaat.
Ik denk ook dat het mooiste wat er is, is dat je zelf de kennis, de kunde en het vertrouwen hebt om een proces zelf aan te gaan. Betekent niet dat je niet om hulp mag vragen, dat je geen stok achter de deur nodig hebt. Het betekent niet dat een ander soms net wat meer voor je kan betekenen dan jijzelf kunt. Dat mag en zou gewoon acceptabel moeten zijn.
Ja, ik merk dus dat ik steeds meer buiten de uitgestippelde PBP-paden ga lopen. Ik doe mijn trainingen maar net ietsje extra. Ik houd liever mijn eigen resultaten bij dan dat ik het invoer bij de app. Ik praat meer met mijn omgeving over mijn progressie en tegenvallers en struikelblokken dan dat ik daarvoor mijn dashboard open. En qua voeding? Ik moet eerlijk bekennen dat ik me nog nooit aan het caloriebudget heb gehouden. Wellicht had ik anders snellere progressie kunnen boeken maar ik heb liever een lange leerweg dan dat ik een enorme sprong maak en dan vervolgens wel in het diepe val omdat ik nergens aan vast kon grijpen.
Misschien ben ik niet zo’n doorzetter, niet zo koppig, niet zo’n streber. Of wel? Same difference. Ik blijf in ieder geval doorgaan.
VOLG FREUD AND FRIES OP FACEBOOK OM OP DE HOOGTE TE BLIJVEN VAN DE LAATSTE BERICHTEN OF OP INSTAGRAM VOOR EEN KIJKJE ACHTER DE SCHERMEN!
Related posts:
2 reacties op “Personal Body Plan ♡ Week 18”
Geef een reactie
Maar wacht, er is meer
Even voorstellen
Psychologie, sporten, koken en bakken, dat zijn mijn grote passies. Dat is ook wat je hier zult terugvinden op Freud and Fries en waar ik steeds iets leuks over probeer te schrijven. Ik hoop jou te kunnen inspireren, niet alleen om ook de keuken in te duiken, maar ook om het beste uit jezelf te halen. Heb je een vraag, stel die dan hier. En nog meer over mij? Dat lees je hier.
Jij bent jij, wees blij met jij! Draai het om: wat zou het zeggen als jij al die weken alles precies volgens het PBP boekje had gedaan? Precies zo geoefend en gegeten, perfecte balkjes. Vinkje.
Wie zou je dan geworden zijn? De beste versie van jezelf? Mag hopen dat de beste versie van jouzelf niet opgepropt in een PBP-hokje zit!
Je hebt er je eigen lessen uitgehaald en je eigen progressie geboekt. Je bent nu bezig op een manier die bij jou past. Da’s geen zijspoor, maar jouw hoofdroute;-) Na zes maanden stopt er niks, maar ga jij lekker verder. Met die hele mooie jij!
Wat een prachtwoorden zeg! Dit had er eigenlijk moeten staan, in deze tekst, poeh! Dat is ook precies wat het is eigenlijk hè: het gaat er niet om dat je je strak aan alles houdt want wat leer je dan uiteindelijk? We zijn geen symptomen aan het bestrijden maar de dieperliggende kern (mits je daar behoefte aan hebt) pakken we aan. Daar draait het gewoon om. De beste versie van jezelf, zoals jij bent, en niet jij binnen dat bepaalde hokje! Dank je, dank je!