Therapy ♡ Waarom word ik niet sterker?

Cognitieve therapie ♡ Waarom word ik niet sterker? | Freud and Fries

❝Ik ben dol op squats.

Maar dat hoorde je me een jaar geleden echt.niet.zeggen. Mijn houding was niet de beste en als ik te zwaar ging, begaf mijn onderrug het en had ik dagen te kampen met pijn. Tegelijkertijd wist ik dat ik zwaarder zou moeten kunnen, want mijn benen droegen het gewicht “zonder enige moeite”. Ik bleef een tijdje trainen op lager niveau, werkte aan mijn houding en ging langzaamaan weer bouwen.

Regelmatig praat ik met mensen in mijn gym en meestal gaat het over benen en billen (in deze context wel oké, daarbuiten haal ik vooral mijn wenkbrauwen op. Jo brah, no need). Of ik tips heb om benen te trainen, bijvoorbeeld.

❝En, wat doe je dan zoal?

Meestal volgt er een lijst van apparaten.

❝En squats?

Nee, die doen ze niet. Last van de knieën, de rug, noem maar op. Ze zijn gestopt door slechte ervaringen of blijven nog altijd hangen op datzelfde gewicht. Of, vooruit, ze doen ze in de Smith Machine.

Wat maakt nou dat de een voortdurend lijkt te stijgen en te bouwen en zich daar mentaal toe kan zetten, terwijl de ander “achterblijft”? Waarom denkt de een “hoe zwaar ook, ik ben niet bang” en stopt de ander bij een “oh jee, wat gebeurt er nu met mijn lichaam?”

Hypochondrie?

We hebben het hier over cognities, onze gedachten. Gedachten die gebaseerd zijn op over de jaren verzamelde kennis. Dat kan gaan over verschillende blessures waardoor je oplettender bent geworden, een trainer die je heeft gewaarschuwd, een overmatige alertheid op pijntjes of misschien zelfs – way way back – ouders die net altijd wat meer bezorgd waren waardoor jij ook een wat meer angstvallige basis hebt opgebouwd. En wat ik hier noem reikt uiteraard veel verder dan het wel of niet uitvoeren van een squat, dus use it to your advantage.

Over de jaren opgedane kennis die je opslaat in je geheugen en die bepaalde opvattingen en assumpties bij je hebben gecreëerd. Opvattingen die jouw gedrag bepalen: wel of niet doorgaan, wel of niet opnieuw proberen, wel of niet gewicht erbij, wel of niet om hulp vragen. Bepalend of jij blijft steken op je gewicht, stopt met de squat of je houding verbetert en toch dat stapje verder gaat. De strategie die jij misschien ook wel in andere situaties toepast omdat het een – jouw – leefregel (“opgeven is geen optie”) is geworden.

Maar de persoon die stopt met zijn of haar squats of die altijd op hetzelfde gewicht blijft steken, zal nooit leren dat het ook anders kan. Dan blijf je in je comfort zone hangen en inderdaad, die angst komt niet uit: er gebeurt niets met je knie, met je rug. ‘Cause you never really tried. Eigenlijk word je daarmee ook steeds in je angst bevestigd. EN wordt je angst om die squat te doen in stand gehouden. EN wordt je angst om die squat te doen versterkt.

Je snapt misschien al waar ik heen wil.

Júist datgene gaan doen waar je zo bang voor bent. Met hulp – want het ís oké om hulp te vragen -, met aanwijzingen en tips. Het is tijd om nog eens naar die opvattingen te kijken en te zien of het ook écht waarheid is. Mag je nou daadwerkelijk geen squats doen omdat je blessures krijgt, of is het een ingegeven angst?

It ain’t easy. Dat weten we allebei. Vastgeroeste patronen doorbreken is een van de moeilijkste dingen in het leven, want we noemen ze niet voor niets vastgeroest. Het begint al met bewustwording. Erkennen dat jij hierin vastloopt. En dan is het een kwestie van HEEL VEEL oefenen. Uitdagen.

It ain’t easy but it’s possible.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *