Maar je ziet er toch al goed uit zo

“Maar je ziet er toch al goed uit zo.”

Ik hoor het mezelf zeggen.

OK, I gotta fly! Het liefst pak ik de eerste de beste spaceshuttle om mezelf de ruimte in te schieten. Damn girl, what’re you doing? Naast “mag ik misschien iets vragen?”, “het schijnt te heersen” en “nou, dat klinkt ook niet erg enthousiast” is dit toch een van de uitspraken uit de categorie vreselijk-cliché-maar-zo-ook-zo-vreselijk-ingeburgerd waar ik het meest allergisch voor ben.

En toch leg ik hem hier neer. Zomaar. Uit mezelf. In een gesprek met een meisje dat vertelt wat betere billen te willen. Hallo Monique, waar ben je nou helemaal mee bezig?

Stotterend probeer ik me nog te verontschuldigen, in ieder geval mijn woorden te verdraaien, want “ja, ik begrijp het wel. Het gaat natuurlijk over een steeds betere versie van jezelf creëren.”

Dank je, doei

Als ik zelf een reactie als deze eruit kan floepen, terwijl ik absoluut geloof in voortdurende zelfontwikkeling – fysiek dan wel mentaal – is het mij dan wel goed recht om een ander er op aan te kijken? Wanneer ik tegen een kennis vertel dat ik een programma doe om mijn vetpercentage omlaag te brengen en diegene lachend opmerkt “alsof jij dat ook echt nodig hebt,” moet ik dan in de verdediging schieten of het zelf ook weglachen want had ik werkelijk een andere reactie verwacht?

Het mooie is dat de ander eigenlijk zegt “je bent nu al goed zoals je bent.” En jij zegt (of in ieder geval ik) alleen maar “ja, maar…”

Het rare aan deze samenleving is dat we zo hunkeren naar de goedkeuring van een ander maar op het moment dat we het krijgen we het eigenlijk alleen maar wegwuiven.

“Leuk shirt!” “Oh, ja nou, die heb ik gewoon bij de H&M gehaald hoor.”
“Wat zit je haar leuk.” “Haha, ja, ik dacht laat ik het weer eens wassen.”

We schuiven het compliment uit het zicht, maken het kleiner dan het is en nemen het dus niet echt aan. En vervolgens blijven we zitten met onze niet-goed-genoeg-gedachten en verzamelingen van dingen die we niet goed aanpakten, situaties waarin we hebben gefaald en de struggles waar we dagelijks tegenaan lopen. Echt makkelijk maken we het onszelf niet.

Dank je, maar niet van jou

Erger nog, vaak verlangen we naar een compliment van diegene bij wie de minst kans bestaat het te krijgen. Als puber ging er vrijwel geen week voorbij dat papa en ik geen ruzie hadden. Botsende karakters, niet goed kunnen dealen met emoties, noem het maar op. Maar hoe hoog de ruzies ook opliepen, wanneer ik iets behaalde of won of deed, gingen mijn ogen als eerste naar hem. Goed of niet goed? Zag ik waardering in zijn ogen, zou er een compliment komen? Mama’s opmerking dat ze zo trots was werd onbewust naar de achtergrond geschoven.

We maken het onszelf lastig een positief zelfbeeld te vormen als we al beginnen met het afketsen van complimenten. Terwijl complimenten je sterker kunnen maken en helpen groeien (zolang we niet afhankelijk van andermans woorden worden) buigen we ze om tot het weer iets negatiefs is (mijn kleding is goedkoop, mijn haar zit anders nooit goed).

Dank je.

Er is niets mis met een betere versie van jezelf creëren, maar dat betekent niet dat je niet al goed bent zoals je bent. Now, TAKE that as a compliment.

WIST JE AL DAT FREUD AND FRIES OOK EEN FACEBOOKPAGINA HEEFT? JE KUNT ME OOK OP INSTAGRAM VOLGEN VOOR EEN KIJKJE ACHTER DE SCHERMEN!