Personal Body Plan ♡ Week 1

Ik zou aan een tragische hongersnood sterven.

Een onbekende man (doe maar donker haar, sterke armen en een knappe kop) zou me ergens in de berm aantreffen, van mijn fiets gevallen, terwijl ik nog net de woorden “voer… voer… voer…”  kan fluisteren. Hij neemt me mee naar huis en voert me stukjes pizza terwijl ik zachtjes protesteer want “dat past helemaal niet in mijn macro’s.”

Toen ik maandag las (of eigenlijk was het pas dinsdag dat ik ontdekte hoe ik het kon zien) hoeveel calorieën ik per dag mocht schrok ik best een beetje. Ja, dat was dus zo’n 500 minder (als het niet meer is, ik trackte namelijk altijd maar half) dan ik gewend was te eten. Shit. Shit. Shiiit. Sinds wanneer is dit een uithonger-programma? Dat had ik dan misschien toch verkeerd gelezen.

Gewoon even proberen

Dag één at ik al veel meer want ik was de hele dag onderweg en had al mijn eten geprept (voordat ik wist hoeveel ik mocht hebben) en leed ik al honger. In lichte paniek kwam ik bij mijn coach: “dit kan ik dus nóóit.”

We besloten het toch te proberen, aanpassen kan natuurlijk altijd en als ik ‘s avonds met zware honger in bed stap en vervolgens de halve nacht met knorrende maag wakker lig ga ik gewoon mijn calorieën ophogen. Scenarios zoals hierboven beschreven en de angst dat elke avond zou eindigen in een massive eetbui speelden de eerste (lees: tweede) dag door mijn hoofd.

Niet zo erg als ik dacht

Maar wat gebeurde?
Niets van dit alles.

Misschien was mijn ik-eet-gewoon-altijd-zodat-ik-nooit-honger-heb ritme (alhoewel, ritme?) niet de ideale manier van eten. Er zijn nu inderdaad momenten dat ik honger heb maar meer het normale hongergevoel dan help-ik-ga-bijna-flauwvallen.

Het bizarre vind ik dat ik zelfs minder over eten nadenk dan ik normaal zou doen. Ja, natuurlijk ben ik er wel mee bezig wat ik ga eten (met name wanneer ik mijn maaltijden moet preppen) maar niet meer tussen de maaltijden door. Er is een stukje structuur in mijn dagpatroon gekomen wat ik niet van mezelf ken.

Eten uit verveling

Wel heb ik ontdekt in deze eerste week dat verveling mijn eetbehoefte kan oproepen. Niet alleen heb ik moeite met niets doen (geen werk, geen training, geen afspraken, niets voor mijn blog doen), het maakt ook dat ik onrustig word en me af ga vragen of er iets lekkers in huis is wat ik kan pakken. Niet dat ik honger heb, gewoon zin. Alleen, dat past dan weer niet binnen mijn macro’s.

Uiteindelijk heb ik mezelf toch maar op de bank gezet met een goede serie (lees: Dragonball Super, haha) zonder naar een snack te grijpen.

 

Tricky mind

Het doet me beseffen hoe tricky je gedachten kunnen zijn. Je leert jezelf zo makkelijk aan dat een bepaalde gedraging gewoon is. Van de ene kant de associaties die je legt: niets doen en eten, verveling en voedsel, ontspannen en iets lekkers om te snaaien. Van de andere kant dat je jezelf vertelt dat dit is wat je nodig hebt, dat je niet met minder kunt.

Hiermee wil ik overigens absoluut niet zeggen dat je minder zou moeten eten. Het kan bijvoorbeeld ook de andere kant op werken, dat meer gaan eten een enorme taak lijkt, iets wat jouw lichaam niet kan handelen. Waar het om gaat is dat je gedachten je flink voor de gek kunnen houden, het is jouw interpretatie. Het is jouw waarheid, niet DE waarheid. Durf jezelf eens uit te dagen.

Mezelf uitdagen, blootstellen, de proef op de som nemen. Mijn angsten toetsen. Ik ben klaar voor week twee.