En kokosnoot hoort wat mij betreft in dat rijtje thuis. Het rijtje van “smaken waar je echt even aan moet wennen.” Dingen die je niet zomaar voor je plezier in je mond stopt. Van een Bounty ben ik nog nooit blij geworden. Mars, Snickers, Twix, no problemo, maar die chocoladereep (noem je dat nou eigenlijk een reep?) met witte vulling: YUK.
Ze zeggen dan: “je moet het leren eten.” (of drinken)
Spruitjes lust ik tegenwoordig gewoon (zeker krokant uit de oven). Bier heb ik een tijdje leren drinken (lees: het was het goedkoopste wat werd verkocht dus ik moest wel). Ik zeg een tijdje want ik drink het nu niet meer. Koffie heb ik – na veel protest en de stellige mening dat ik het dus echt niet ga drinken – leren drinken, zij het volledig gemaskeerd door Flavdrops en eiwitpoeders dus in feite heb ik het nooit leren drinken. En kokosnoot?
Hoewel ik een tijdje terug een kokosnoot heb gekocht, enkel en alleen om ooit eens een kokosnoot geopend te hebben, en die vervolgens beschimmeld in mijn prullenbak aan zijn einde kwam -en dat wellicht niet het geweldige voorbeeld is van mijn waardering voor dat witte spul – vind ik kokosnoot serieus nog wel te doen. Ik eet nog steeds geen Bounty maar af en toe wil ik wel wat kokosrasp door mijn ontbijtjes of over mijn protein fluff doen.
En heel soms, in zeldzame gevallen, maak ik dus protein fluff met kokos. Dan moet ik dus stiekem toegeven dat ik het eigenlijk best heel lekker vind.
Psychologie, sporten, koken en bakken, dat zijn mijn grote passies. Dat is ook wat je hier zult terugvinden op Freud and Fries en waar ik steeds iets leuks over probeer te schrijven. Ik hoop jou te kunnen inspireren, niet alleen om ook de keuken in te duiken, maar ook om het beste uit jezelf te halen. Heb je een vraag, stel die dan hier. En nog meer over mij? Dat lees je hier.
Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies.
Bekijk het volgende voor meer informatie, inclusief hoe je deze verwijdert of blokkeert:
Ons cookiebeleid
Social
Follow me on: