Monique Op Maandag #4 ♡ Omgaan met ziek zijn in de cut
Afgelopen week was ik ziek.
Nou is ziek zijn sowieso geen pretje – los van het feit dat er een heel acceptatieproces gaande is in mijn hoofd want “ik ben toch eigenlijk nooit ziek?!” – maar mijn cut maakt het nog net een beetje lastiger.
In de eerste plaats omdat je hele prep, trainingen en caloriebudget overhoop worden gehaald – ik was zo misselijk dat ik nauwelijks iets kon en durfde te eten, het liefst de hele dag naar het plafond lag te staren en al helemaal niet wilde denken aan de bakjes voer in mijn koelkast, met als gevolg natuurlijk energieloosheid en futloosheid (same difference?) – maar daarbij kwam ook nog een andere rare gedachtekronkel kijken.
❝Wat als ik nou gewoon zo min mogelijk ga eten vandaag?
Ik had immers toch geen honger. Kon ik mooi voor de dagen compenseren dat ik eigenlijk teveel had gegeten. Ideaal!
Ideaal?!
Tegelijkertijd met die gedachte kwam een tweede gedachte in me op.
❝Waar denk je nou dat je mee bezig bent, Monique?
Mijn ziek zijn gebruiken om nog “dieper” te cutten? En dan? Nog langer ziek te blijven omdat mijn lichaam het al helemaal niet trok? Is ziek worden niet juist een teken van je lichaam (of eigenlijk een signaal dat je sowieso al te laat hebt opgemerkt) dat je te lang bent doorgegaan, dat je je weerstand omlaag hebt gebracht, dat je eigenlijk al rust had moeten nemen? Wellicht niet voor iedereen, maar voor mij wel in dit geval.
De dagen vóór ik daadwerkelijk ziek werd had ik (achteraf gezien dan hè) al op moeten merken dat het de verkeerde richting uit ging. Drie dagen in een nieuwe baan, direct na die baan gaan sporten en pas om 21.00 uur thuiskomen, dan nog eten, mealpreppen en net iets te lang opblijven omdat je ergens nog hoopt te ontspannen (maar het uiteindelijk niet doet); dan nog twee andere banen en ernaast en proberen je huishouden op orde te houden, twee katten te verzorgen, een blog te runnen en oh ja, op de overige dagen ook gewoon sporten natuurlijk.
Dat ik vervolgens twee dagen doorbreng tussen bed en bank en dat lopen me het gevoel geeft dat ik een zombie ben die net iets te laat opmerkt dat er een kat voor haar voeten loopt omdat de hersenen misschien ook net wat te langzaam gaan, dat alleen al kijken naar een kop soep me kotsneigingen geeft en ik het liefst uren achtereen slaap, voor een overactief persoon als ik – het meisje dat vrijwel alle Fitbit-challenges wint en nee, dat is niet omdat ik geen vrienden heb die met me meedoen al zijn ze geloof ik inmiddels wel ermee gestopt me uit te nodigen – is dat best een teken dat er sprake is van een laag energieniveau. Moet ik dat dan “oplossen” door vooral minder te gaan eten, zodat ik nog een groter energietekort creëer?
Ik heb er even over gedacht.
Het antwoord was nee.
Tenzij ik graag nog langer ziek wilde blijven. Wat zou betekenen dat ik belangrijke afspraken ging missen en bovendien… nog meer trainingen moest gaan missen.
Maar perfect eten volgens mijn prep ging ik ook niet doen. De bakjes met krieltjes en snijbonen die ik eerder die week had klaargemaakt en op me stonden te wachten in de koelkast spraken me weinig aan. Het probleem was echter ook dat er niet heel veel meer in huis was. Behalve die pot pindakaas bijvoorbeeld, die ik zo ver mogelijk naar achter in de kast had geschoven.
Dus ja, ik ben aan de rijstwafels, pindakaas en banaan gegaan. Snel een hoop calorieën binnen om mezelf aan te sterken. Of dat uiteindelijk ertoe heeft geleid dat ik ook vrij snel weer herstelde, of dat ik sowieso snel hersteld zou zijn, dat weet ik niet, maar in ieder geval weet ik wel dat als ik had “geprofiteerd” van mijn weinig zin in eten ik mezelf alleen maar zieker en zwakker had gemaakt.
En misschien, ja, misschien is pindakaas wel de remedie voor alle ziektes. Maar is pindakaas ook niet de remedie voor ehhhh… alles?
BLIJF OP DE HOOGTE VAN NIEUWE POSTS VIA FACEBOOK OF VOLG ME OP INSTAGRAM OM TE ZIEN WAT IK DAGELIJKS DOE EN MEEMAAK!
Social
Follow me on: