Het is zes uur ‘s avonds en ik sta klaar. Zwarte legging aan, veters van mijn roze Asics in een dubbele knoop. Handschoenen in de zakken van mijn winterjas weggestopt terwijl ik de trap afsnel om hopelijk nog op tijd te komen. Mijn racefiets staat klaar in de garage. Het is koud. Buiten is het nog kouder. Ik trek mijn sjaal nog verder over mijn hoofd en voel een rilling door mijn lichaam gaan.
Oké, ik denk dat we het maar gewoon gaan doen dan.
Vorige week nog kroop ik op dit moment in bed met mijn katten gekruld in mijn armen. Lekker warm… Maar nee, NIET AAN DENKEN! Ik ben nu toch al onderweg naar de hardlooptraining. Alleen, waarom is vandaag anders? Waarom zet ik vandaag wel door terwijl ik vorige week nog niet eens de deurklink aanraakte?
En belangrijker, hoe zet ik dit door?
Eenzelfde vraag heb ik mezelf gesteld toen ik aan mijn blog begon. En ermee bezig bleef. Die keer dat ik skeelers leende van de ouders van mijn oppaskindje zei papa dat ik maar beter geen eigen skeelers kocht. Hij wist dat het een tijdelijke hobby zou zijn, zoals de vele ervoor.
Toen ik na maanden nog steeds bezig was met mijn blog (ik begon mijn blog oorspronkelijk in juni 2014, destijds nog Engelstalig) kreeg ik dan ook het lichtelijk verbaasde compliment dat ik het zo goed doorzette. Wat niet wil zeggen dat er tijden zijn (geweest) dat ik dacht dat ik er maar beter mee kon stoppen. Wat wilde ik nu werkelijk bereiken?
Je moest eens weten hoeveel gerechten niet op de camera terecht zijn gekomen, hoeveel foto’s zijn verwijderd en zelfs hoeveel blog posts zijn weggestopt in mijn persoonlijk archief, mocht ik het nog eens opnieuw willen maken. En natuurlijk besef ik dat er vele blogs zijn die zoveel betere recepten hebben. Maar dit is ook mijn passie en mijn passie motiveert mij om te doen wat ik doe.
Passie maakt dat ik keer op keer weer de keuken induik, op zoek naar iets nieuws, op zoek naar iets wat nog niet eerder is gedaan, op zoek naar inspiratie die hopelijk vele anderen mag inspireren. Wat hopelijk JOU mag inspireren.
En zo is ook deze gevulde speculaastaart ontstaan: uit een passie.
Laat de dadels minstens een uur weken in een kommetje water (dit water staat los van de 4 eetlepels water in het recept).
Maal ⅔ van de dadels (5½ dadel) met de amandelmeel en de 4 eetlepels water tot een pasta en plaats in de koelkast.
Maal de overige dadels en de andere ingrediënten (op het amandelschaafsel na) tot een deegbal. Het eigeel moet je nog even apart houden omdat je dit later gebruikt.
Maak twee ballen die je uitrolt ter grootte van de taartvorm die je gebruikt (ik gebruikte 24 cm). Als je liever een dikkere korst en vulling wilt kun je beter een kleinere vorm gebruiken (maar waarschijnlijk ook wat extra baktijd rekenen).
Plaats de taartvorm ondersteboven op een lap van het deeg (gelegen op een bakmat) en draai om. Plaats hierop vervolgens de amandelpasta die je apart hebt gezet en vervolgens kun je voorzichtig de tweede laag deeg draperen.
Gebruik een kwastje om de bovenkant in te smeren met het eigeel en strooi het amandelschaafsel er uiteindelijk overheen.
Bak 25 minuten in een voorverwarmde oven op 170ºC (hete lucht). Laat volledig afkoelen alvorens uit de vorm te halen en te serveren.
Psychologie, sporten, koken en bakken, dat zijn mijn grote passies. Dat is ook wat je hier zult terugvinden op Freud and Fries en waar ik steeds iets leuks over probeer te schrijven. Ik hoop jou te kunnen inspireren, niet alleen om ook de keuken in te duiken, maar ook om het beste uit jezelf te halen. Heb je een vraag, stel die dan hier. En nog meer over mij? Dat lees je hier.
Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies.
Bekijk het volgende voor meer informatie, inclusief hoe je deze verwijdert of blokkeert:
Ons cookiebeleid
Social
Follow me on: